1. Рабочая мова – беларуская. ТОЛЬКІ. І для бацькоў. І бабуль. І па тэлефоне. Вы даеце прыклад не толькі свайму дзіцяці, але і ягоным сябрам. Гэтую гадзіну Вы ахвяруеце будучыні Беларусі. Будзе проста выдатна, калі ў гэтай плыні вы крыху пабудзеце і да заняткаў, і пасля. З дзіцём дамоўцеся зараней.
2. Кожны дарослы маніторыць сваё дзіця: дапамагае, падказвае, падтрымлівае, сочыць за паводзінамі.
3. Прыпазненні і раннія сыходы – ціха, без тлумачэнняў.
4. Пакінуць дзіця адно – толькі даручыўшы канкрэтнаму даросламу, якога дзіця ведае.
5. Важна падтрымліваць эмацыйны і моўны кантакт з дзіцём цягам усяго занятка – паўтараць выразна вершыкі, пляскаць-топаць і г.д. Калі заданне даецца дзіцяці – дапамагаць, перажываць і радавацца, хваліць і падтрымліваць.
6. Не крытыкаваць. Не дэманстратыўна выпраўляць, а спакойна казаць правільны варыянт.
7. Не перакладаць, а паказваць альбо тлумачыць значэнне слова праз іншыя словы.
8. Дапамагаць іншым курсантам і іх бацькам – ненавязліва і добразычліва.
9. Памятайце: тут усе такія, як вы. Толькі некаторыя пачалі крыху раней, а іншыя пачнуць крыху пазней. Не азірайцеся на іншых, параўноўвайце сябе – з сабой.
10. Прапаноўвайце свае ідэі, канструктыўная крытыка вітаецца. Але час для гэтага – пасля заняткаў.
Объяснение:
Дать определение слову дружба люди пытаются с давних пор. Во имя дружбы совершались подвиги и бескорыстные поступки, ради дружбы сражались и погибали. Но охарактеризовать это слово в несколько предложений практически невозможно, ведь каждый человек вкладывает в его значение что-то свое.
Дружба – это, прежде всего, схожесть взглядов и мыслей, чувств и потребностей двух людей. Мы вкладываем в это слово верность и стремление всегда прийти на выручку, сопереживание и радость за счастье близкого, как за самого себя.
Друг должен быть искренним в своих чувствах, здесь нет места лести и лицемерию. Даже когда правда может больно задеть, только друг найдет в себе силы сказать ее в лицо, ничего не тая.
Между друзьями нет места зависти и соперничеству. Только настоящий друг будет радоваться за другого также, как за самого себя.
Но дружба – это хрупкая хрустальная чаша. Ее нужно беречь от неосторожных обидных слов, от вспышек раздражения и гнева. Конечно, настоящую дружбу не разбить простой ссорой или размолвкой, но и утраивать испытания на крепость тоже не нужно. Ведь иметь настоящего друга – это удивительный дар. Это чудо, знать, что ты на свете не один и есть то, кто всегда подставит свое плечо и встанет рядом, не отвернется перед лицом беды или трудностей.
Нужно ли пытаться быть лучше ради друга, ведь верный друг примет нас такими, какие мы есть? Разумеется, нужно. Все-таки дружба основывается на взаимо и взаимной отдаче. Если одна сторона только отдает, а другая только принимает, ничего не внося взамен, то такие отношения очень далеки от настоящей дружбы. Ради друга обязательно нужно становиться лучше, добрее и внимательнее. Друг – это зеркало нас самих. Не стоит ждать верности и преданности от друга, если сами мы не можем похвастаться такими чертами.
Настоящая дружба – это великая ценность в жизни, и счастлив тот, у кого есть друг.
Источник: Сочинение на тему Дружба (рассуждение)
ответ:Хутка семдзесят гадоў, як скончылася вялікая вайна. Тады стаяла квітнеючая вясна. На вуліцах абдымаліся незнаёмыя людзі, у радыёпрымачоў выстройваліся чэргі : паслухаць радасныя навіны. Той вясной наш народ пачаў з энтузіязмам аднаўляць руіны страні : ворага прагналі, пара навесці парадак у доме.
Мы не любім воен, таму што іх пачынаюць за свае інтарэсы палітыкі, багацеі або фанатыкі. Але Айчынная вайна называецца Вялікай, бо вялікі быў народны подзвіг. Людзі ваявалі не за палітычныя каштоўнасці, а за свой дом, сад каля яго, за сям’ю. Заканамерна, што перамаглі тыя, хто змагаўся за чалавечыя каштоўнасці. А тыя , хто прыйшоў заняволіць, пацярпелі паразу.
Цяпер усе мы карыстаемся пладамі барацьбы нашых прадзедаў за нашу свабоду ад рабства. А таксама — плёнам іх працы, бо ваеннае і пасляваеннае пакаленне аднавілі прамысловасць, адбудавалі гарады і вёскі, дзе цяпер жывем мы. Веліч народнага подзвігу ў тым, што яго стваралі не для сябе. Людзі ахвяравалі сабой для будучых пакаленняў, для нас. Мы ж, жывучы ў выгодзе, нашмат больш скардзімся на жыццё, чым яны.
Чаму вайна можа навучыць чалавека? Перш за ўсё, цаніць мір і па — братэрску аб’ядноўвацца дзеля яго. Шанаваць магчымасць жыць побач з блізкімі, а не чакаць іх гадамі з фронту. Кахаць і быць з любімымі, а не атрымоўваць « пахаванкі» жаніхоў. Спакойна ісці па вуліцы, а не бегчы хутчэй у бамбасховішча. Купляць у краме свежыя булачкі, а ня пячы хлеб з лебяды
Ветэраны ВАВ могуць расказаць нам, як страшная вайна, наколькі свет лепш. Але іх становіцца ўсё менш . Так давайце ж самі памятаць пра гэта, каб вялікія і малыя вайны засталіся ў гісторыі!
Больш чым паўстагоддзя таму адгрымелі апошнія залпы вайны. Вярнуліся дадому мільёны мужчын, абазнаных ўсе нягоды, якія калі-небудзь даставаліся на долю чалавека І шмат мільёнаў ваенных і цывільных не вярнуліся. Яны засталіся на незлічоных палях бітваў, у попеле концлагерных кремацыйных печаў, на сушы і на дне некалькіх мораў. Ўсюды. Сёння кажуць , што не засталося больш таямніц, і мы ведаем усё пра вайну. Калі мы ведаем усё пра вайну, то адкуль шчымлівая туга, якую адчуваеш , калі гучыць гімн Вялікай Айчыннай. Адкуль боль, ад якой нікуды не падзецца, калі з-пад кучы лапезна — пярэстых сучасных фатаграфій выгляне пажоўклы куток ваеннай фотакарткі, дзе абняўшыся стаяць загінулыя тады і памерлыя зусім нядаўна? І дзе мяжа, якая падзяляе наш шматстайны і дынамічны свет і свет, які застаўся за кадрам кінахронікі тых праўдзівых і жорсткіх гадоў ? Не, апошнія слова пра тую вайну яшчэ не сказана.
Варты захаплення подзвіг савецкага народа ў Вялікай Айчыннай вайне. Непасільны цяжар нягод і пакут вынеслі на сваіх плячах салдаты і афіцэры, рабочыя і калгаснікі, дзеячы навукі і культуры, дзеці і дарослыя. Шмат напісана аб вайсковым подзвігу і значна менш — аб подзвігу тых , хто працаваў у тыле. А бо гэта — сапраўды вялікая тэма . «Усё для фронту , усё для перамогі» , — гэты лозунг натхняў працаўнікоў тылу, даваў ім новыя сілы. І з завадскіх цэхаў выходзілі новыя танкі, самалёты, артылерыйскія гранаты, снарады, патроны. Цяжка паверыць, што ўся гэта складаная тэхніка стваралася рукамі жанчын і дзяцей, бо мужчыны былі на фронце.
«Народ бессмяротны» — так называецца адзін з твораў знакамітага пісьменніка Васіля Гросмана. У гэтай назве гукі народных маршаў , стогны параненых, вуркатанне надыходзячых танкавых палкоў , слёзы і радасць Дня Перамогі. Так, народ бессмяротны , як бессмяротны яго подзвіг.
У той вайны быў і непарадны, непаказны бок. Нельга забываць, што саракавыя гады, як і трыццатыя, былі часам сталінскіх рэпрэсій. І нярэдка той, хто быў сапраўдным героем на фронце , апыняўся » ворагам народа», прыйшоўшы дадому. Але і гэта здолелі пераадолець савецкія людзі.
Людзі ваеннага пакалення — асаблівыя людзі . З франтоў Вялікай Айчыннай яны прынеслі ў няпростае жыццё краіны веру ў будучыню , гатоўнасць ахвяраваць сабой дзеля іншых. Побыт савецкіх людзей яшчэ доўгі час быў напоўнены адгалоскамі ваеннага ліхалецця.
Вышыня чалавечага подзвігу вызначаецца сілай любові да жыцця. Чым мацней гэтая любоў, тым не іжнасць вымярэнне подзвігу, які здзяйсняецца чалавекам дзеля любові да жыцця. І подзвіг народа — гэта прамое адлюстраванне подзвігу кожнага чалавека , памножанае на мільён, на дзясяткі мільёнаў.
Мне здаецца , што наш народ і зараз здольны на паўтор подзвігу яднання, братэрства і доўг, які стаў асноўным сэнсам Вялікай Айчыннай вайны , якая скончылася больш паўстагоддзя таму.
Объяснение: