На наступны дзень Тэкля прачнулася вельмі рана і ў добрым настроі. Прачнуўшыся яна ўстала, зрабіла ўсё свае хатнія справы . І пайшла на вуліцу чакаць якой-небудзь весткі аб сваім самым любімым сыночка . На лаўцы яна прасядзела ўвесь дзень, а пакуль сядзела ўспамінала розныя моманты яе з сынам жыцці пакуль ён не прапаў . Але вось пацямнела . Тэкля страціўшы надзею на тое , што яе сын найдёться , пайшла спаць. Яна доўга не магла заснуць , ёй нешта перашкаджала . Але вось у дзверы пастукаліся , яна адкрыла дзверы. Перад ёй стаяў паштальён . ён трымаў у руках ліст . Паштальён з усмешкай аддаў ёй ліст і сказаў : "Гэта табе ад сына". Тэкля са слязамі на вачах раскрыла ліст . У ім , яе сын пісаў што зусім хутка ён будзе дома . Дні ішлі адзін за адным. Тэкля не магла знайсці сабе месца , але ў адзін дзень яна назаўжды страціла думка пра тое , што яе сын вернёться .. На наступны дзень, яна як звычайна ранняй раніцай пайшла на агарод . Прыбраць там , і за яе спіной пачулася ціхае: " Мама! " Тэкля павярнулася і ўбачыла свайго сына. Яны прайшлі ў дом , там яна яго накарміла , напаіла , і потым яны яшчэ доўга сядзелі і любаваліся адзін адным.
Акно было адчынена насцеж. Раптам, нешта чорна-белае мiльганула маланкай пад самай столлю. Кiнулася ў адзін ,у другi бок, дзеці спалохаліся. Настаўнік таксама не варушыўся, толькі змахнуў указкай. Дзеці зразумелі, што трэба сядзець цiха, не варушыцца. Адчуушы што птушцы нiчога не пагражала, яна стала ластаўкай. Яна палётала, паглядзела ,и села на лямпачку, што вiсела над сталом настаўніка. Тады ластаўка зусім асмялела, пакруцiлася па класе некалькі разоў, потым заляцела на глобус i села амаль каля афрыкі, пасля ластаўка шмыргнула у акно. Там яе чакали на электрычных правадах яе сябры. Цяпер ужо разам яны падалiся ў блакітнае неба. Потым у класе настау гул. Настаўнік падняўся i сказаў дзецям, што яны малайцы, не пакрыўдзілi птушачку. Дарога у вырай у яе няблiзкi. -Цi вернецца яна на радзіму? -Да, абавязкова вернецца, яна ж дарогу запамятала. Амаль нiхто не усмiхнуўся. Усе дзеці хацелі каб ластаўка вярнулася.
На наступны дзень Тэкля прачнулася вельмі рана і ў добрым настроі. Прачнуўшыся яна ўстала, зрабіла ўсё свае хатнія справы . І пайшла на вуліцу чакаць якой-небудзь весткі аб сваім самым любімым сыночка . На лаўцы яна прасядзела ўвесь дзень, а пакуль сядзела ўспамінала розныя моманты яе з сынам жыцці пакуль ён не прапаў . Але вось пацямнела . Тэкля страціўшы надзею на тое , што яе сын найдёться , пайшла спаць. Яна доўга не магла заснуць , ёй нешта перашкаджала . Але вось у дзверы пастукаліся , яна адкрыла дзверы. Перад ёй стаяў паштальён . ён трымаў у руках ліст . Паштальён з усмешкай аддаў ёй ліст і сказаў : "Гэта табе ад сына". Тэкля са слязамі на вачах раскрыла ліст . У ім , яе сын пісаў што зусім хутка ён будзе дома . Дні ішлі адзін за адным. Тэкля не магла знайсці сабе месца , але ў адзін дзень яна назаўжды страціла думка пра тое , што яе сын вернёться .. На наступны дзень, яна як звычайна ранняй раніцай пайшла на агарод . Прыбраць там , і за яе спіной пачулася ціхае: " Мама! " Тэкля павярнулася і ўбачыла свайго сына. Яны прайшлі ў дом , там яна яго накарміла , напаіла , і потым яны яшчэ доўга сядзелі і любаваліся адзін адным.
Объяснение: