Кожная пара года асаблива прыгожая, але вясна, мне так здаецца, найпрыгажэйшая. З прыходам вясны быццам зараждаецца новае жыцця. Рэчки вызваляюцца з-пад халоднага льду, што укрывау яе усю зиму. Дрэвы прачынаюцца ад сну и распускаюць новыя лисця. Птушки здалеку прылятаюць на родную зямлю и звонкими галасами прабуджаюць нават усю зямлю ад крэпкага сна. Сонейка так сама прачынаецца и пачынае з новай силай асветливаць, саграваць усю зямлю. Чалавек так сама становицца найвесялейшым, падаткавым. Зимняя халодная пагода змяняецца на цеплую, ласкавую, вясеннюю. Цяпер ужо людзи апранаюць больш легкае адзенне. Нават увесь мир усю зиму чакау вясны, каб зноу адчуць цеплыню, ласкавасць, прыажосць роднай прыроды. Вось за гюта я так кахаю вясну.
У паэме Янкі Купалы “Магіла льва” галоўным героем з’яўляецца Машэка – малады асілак, закаханы ў дзяўчыну Натальку. Машэка меў дзівосную моц з малых гадоў, як піша Купала “дзіцём нясці ўжо мог калоду, якой трох сталых – не маглі”. Сваю сілу ён накіроўваў у працу, быў лагодным і ціхім. Але яго змяніла няшчаснае каханне. Наталька выбрала замест яго багатага пана. Машэка ўцек у лясны гушчар і ад помсты стаў забіваць людзей.
Новага Машэку, звар’яцелага ад крыўды, аўтар называе “разбойнікам, страшным на ўвесь мір”. Цікава, што звычайна ў беларускай літаратуры асілкі, што жылі ў мястэчках, выступалі ў абарону простых людзей ад паноў або няшчасцяў. Вобраз Машэкі ў “Магіле льва” наадварот, адмоўны. Ён аслеплены асабістым болем і з рамантычнага волата пераўтвараецца ў злодзея. Ён аднолькава помсціць усім, ненавідзіць і простых людзей, і пана. У гэтым страшным вобразе Машэкі Янка Купала ўвасабляе тое, да чаго можа прывесці балючая крыўда, як асобы, так і ўсяго народу. Мы бачым тут папярэджанне, заклён ад аўтара паэмы.