Янка Купала прысвяціў сваю паэму “Бандароўна” гераічнаму мінуламу украінскага народа. У тыя далёкія часы вельмі цяжка жылося украінскаму і беларускаму народу. Сяляне цярпелі не толькі нацыянальны і феадальны прыгнёт, а нават былі пазбаўлены усялякіх чалавечых праў.
Аднак народ не сядзеў на месцы, а змагаўся за сваю незалежнасць і волю.
Паэма “Бандароўна” названа у гонар смелага учынка дзяўчынкі –украіначкі Бандароўны.
У той час на Украіне крыўдзіў і свавольнічаў увесь народ пан Патоцкі. І калі аднойчы на вечарынцы ён убачыў Бандароўну, то вырашыў ён яе абняславіць. Пан сілай стаў прыставаць к дзяўчынцы, аднак тая доўга не думаючы з’ехала яму па твары. Не сцярпеў такіх адносін да сябе пан і прыстраліў Бандароўну. Потым ён вырашыў нейкім чынам згладзіць сваю віну і вырашыў наладзіць пышнае пахаванне Бандароўны. Аднак гэтая вестка вельмі хутка абляцела усю Украіну. Украінскі народ вырашыў зрабіць паўстанне супраць польскіх прыгнятальных паноў.
Асновай сюжэта паэмы “Бандароўна” з’яўляецца канфлікт паміж Бандароўнай і Патоцкім. У гэтым і праяўляецца канфлікт сацыяльнай няроўнасці чалавека.
Бандароўна рашуча адхіляе прапанову пана, з пагардай адмаўляецца ад яго багацця і грошай. У паядынку з панам Бандароўна не адзінокая, на яе баку праўда і падтрымка народа. Бандароўнана — дачка народа. Яна здольна на рашучыя учынкі і самаахярнасць. У вобразе Б. адлюстраваліся выдатныя рысы народнага характару як любоў, непакорлівасць, гераізм, высокая чалавечая годнасць, маральная чысціня.
Яна чалавек палымянай душы, гордая, смелая, непакорлівая. У гэтай простай украінскай дзяўчыны высока развіта пачуцце уласнай чалавечай годнасці. Але самая выдатная рыса яе характару — любоў да свайго народа, да свабоды. Б. ненавідзіць прыгнет, не можа жыць у няволі, не хоча быць палюбоўніцай пана. Свабода для яе даражэй за усе на свеце. У імя свабоды гераіня ахвяруе сваім жыццем.
Объяснение:
Сенька ніколі не любіў вучыцца. Вучоба, вядома ж, не мёд, таму хлопец на занятках кляваў носам, аніякае рады на яго не было. Настаўнікі толькі ўздыхалі і прадказвалі, што калі-небудзь Сеня на сваё нарвецца. Сеня ж толькі рагатаў у адказ.
Але на яго ліха прыйшоў час экзаменаў. Толькі пачало на дзень займацца, а Сеня ўжо стаяў пад кабінетам ні жывы, ні мёртвы і не сваім голасам прасіў у аднакласнікаў шпаргалкі.
Але выкарыстаць іх яму не давялося. Экзаменатары не спускалі вачэй з гультая, бо на свае вочы бачылі, на свае вушы чулі, як Сеня ўвесь час вучыўся.
Нарэшце выклікалі Сеню адказваць. Пайшоў ён, не сабраўшы розуму. Адказ на языку круціцца, а сфармуляваць аніяк не ўдаецца. Навёрз Сеня сем карабоў, што на думку прыйшло. Здаецца, нішто сабе атрымалася. Але экзаменатары вырашылі інакш: адправілі хлопца на перасдачу. Вось і знайшоў лодар прыгоду на сваю галаву.