У гушчары старых бароў, як сляза, што ўпала з неба, блішчала вялікае возера. Вельмі прыгожае яно было. Расказы пра яго чароўнасць перадаваліся з паселішча ў паселішча і нават у далёкія краіны. А яшчэ казалі людзі, што ў вёсцы, якая прыляпілася да аднаго з берагоў таго возера, жыла дзяўчына-сіраціна Найрыта, аднавяскоўцы звалі яе Нарай. Вочы яе блакітныя, колеру азёрнай хвалі, заўсёды весела ўсміхаліся. Залацістыя валасы тугой касою абкручвалі галаву. Голас у яе быў высокі і гучны. Бывала, сядзе на беразе пад разлапістым клёнам, дзе збіралася звычайна моладзь, на гусельках грае і спявае. Спачатку голас павольна плыве, а пасля ўзлятае высока і ляціць над узбярэжжам. У гэты час і птушкі змаўкалі. Людзі забываліся пра сваё гора. Аднойчы, калі Нара спявала, праязджаў вёскаю пан, стары ўдавец. Пачуў ён дзівосную песню і загадаў спыніць каня. Слухаў, слухаў і сказаў Нары:
— Прыгожая кветка вырасла ў дзікім краі. Табе толькі спяваць у маіх пакоях.
— Кепская з мяне будзе служанка.
— Ты будзеш гаспадыняй, жонкай маёй.
Вакол Нары сядзелі на зялёнай мураве дзяўчаты і хлопцы. Адзін з іх, чарнявы юнак, падышоў да пана.
— Гэта мая нявеста,— сказаў ён,— а пан няхай сярод паноў жонку шукае.
— Ці не сын ты таго Пятра, што бунтаваў мне народ? — успомніў пан, чырванеючы ад злосці. І залямантаваў: — Узяць яго!
Прыслужнікі звязалі Андрэя і павезлі ў маёнтак. Больш яго ніхто не бачыў. Праз некаторы час пан зноў прыехаў да Нары даведацца, ці згодная яна прыняць з ім шлюб. Дзяўчына зрабіла выгляд, што згадзілася. Тут і дамовіліся пра вяселле.
Надышоў гэты дзень. Злосны вецер гнаў цёмныя хмары, а лес спяваў жалобныя песні. Нара ехала на фурманцы ў маёнтак, у руках трымала пакунак. Сустрэлі яе служанкі. Завялі ў панскія пакоі і апранулі ў шлюбнае адзенне. І Нара выйшла такой прыгажуняй; якія толькі ў казках і бываюць. Пакланілася яна пану ды папрасіла, каб перад шлюбам крышку адной пабыць у пакоях. Пан згадзіўся. Ходзіць ён па двары, на служанак пакрыквае і на дзверы паглядвае.
А Нара тым часам з пакунка дастала смалякі ды падпаліла пакоі адзін за адным. І калі шугануў чорны дым з вокнаў, а на даху заскакалі чырвоныя пеўні, выскачыла праз акно і на сваёй фурманцы, паганяючы каня, памчала ў вёску, на тое месца, дзе з Андрэем часта сустракала ўсход сонца, прыхілілася да клёна і горка заплакала.
Ды тут пачуўся конскі тупат. Панскія служкі! Людзей бізунамі білі. Дапытваліся, дзе Нара.
— Вунь яна! — закрычаў нехта.
— Жывую не возьмеце,— крыкнула ворагам дзяўчына і кінулася да возера.
Цёмныя хвалі з белымі баранчыкамі ішлі адна за адной, а на беразе калыхаўся човен. Той човен, у якім Нара з Андрэем не раз каталіся. Спрытна і ўмела ўхапілася яна за карму і, адштурхнуўшыся ад берага, села ў човен.
— Я адпомсціла, пан, за Андрэйку, за яго бацьку і за ўсіх, хто загінуў ад тваіх рук у тваім маёнтку,— прашаптала Нара.
Ад злосці панскія служкі кінулі гуслі ў возера. А човен адплываў усё далей і далей, потым зусім знік. Усю ноч бушавала возера. Стагналі хвалі...
3 таго часу і назвалі людзі возера імем смелай дзяўчыны — Нарач.
Я очень люблю смотреть фильм «Офицеры». Тема защиты Родины очень близка нашей семье. Мой дедушка, отец – кадровые военные. Дедушка очень много рассказывал мне о войне. Я смотрю фильм «Офицеры» и вспоминаю рассказы любимого дедушки.
В фильме ярко показан патриотизм и стойкость русских офицеров. Они преданы выбранному делу. Для них нет более важного дела, чем защита родной земли от захватчиков. За Родину они готовы отдать самое дорогое для человека – свою жизнь.
События, показанные в фильме, охватывают непростой период для нашей страны.
Действия происходят с начала 1920 года и по конец 1960-х годов. После окончания военного училища Алексей Трофимов направляется в среднеазиатский гарнизон для прохождения службы. Приезжает он туда вместе с женой Любой.
На новом месте службы Алексей знакомится с молодым офицером Иваном Вараввой. Алексей и Иван – очень смелые, светлые, искренние люди. Их объединяет крепкая мужская дружба, чувство ответственности перед родной страной. Вместе офицеры отважно борются с бандитами.
Судьбы Алексея и Любы тесно переплетены с историей страны. Они сумели пронести любовь через всю жизнь. Во время Великой отечественной войны отправляется на фронт Алексей, сын Егор. Люба служит военным врачом в госпитале. Она тяжело переносит известие о гибели сына.
В послевоенное время Алексей Трофимов встречается с Иваном Вараввой в Москве. Варавва предлагает товарищу переходить на работу в столицу. После недолгих раздумий Алексей и Люба возвращаются в родной гарнизон. Для Алексея Трофимова служить Родине – священный долг. Трофимовы гордятся, что их внук Иван тоже стал офицером. Он продолжает дело деда и отца. Ивану присваивают очередное воинское звание.
Роли в фильме исполняют замечательные актеры – Покровская Алина, Юматов Георгий, Лановой Василий. Создается впечатление, что они не играли, а прожили непростую жизнь на экране. В конце фильма звучит песня «От героев былых времен…». Она трогает душу, на глаза непроизвольно наворачиваются слезы. Хочется пересмотреть ленту еще раз.
Я считаю, что фильм «Офицеры» учит любви к Родине, верности, настоящей дружбе, смело преодолевать любые трудности.
Герои фильма – волевые и отважные люди, преданные любимой отчизне. Обязательно порекомендую друзьям посмотреть этот замечательный фильм.
можно лучший ответ