Зiма скавала рэчак бег,
Iльдом пакрыла лужыны старанна.
Цалуя дрэў ласкава раны,
схавала iх у iскрысты снег.
У новай вопратцы абшар
працягвае да сонца голле.
И раптам стала наваколле
адлюстраваннем нашых мар.
Цудоўныя насталi днi,
i знiкла з сэрца злая скруха.
I льецца зiмнi звон у вуха
чароўнай гэтай цiшынi.
Выпаў у полi чысты снег,
радуюць нас сонцам днi.
Тройкi ў санях хуткi бег
не парушыць цiшынi.
Бьецца ветрык у мае вуха,
слепiць вочы наваколле,
ўляцела з душы скруха,
iнеем заззяла голле.
Ў срэбра з iскрами абшар
апрануў мароз старанна.
Кругам галава ад мар,
загаiлiсь у сэрцы раны.
6 столбиков пойдет?
Объяснение:
Цiхан Пратасаiцкi i Iван Лiпскi -- людзi духоуна аблiнава ныя. Яны нецiкавыя i як чалавечыя iндывiдуальнасцi. У iх характарыстыках падкрэслена адно: яны упарта трымаюцца за шляхецтва, нават ставяць пад пагрозу шчасце сваiх дзяцей Грышкi i Марысi. Больш разнабакова паказаны Харытон Куторга. Гэта бывалы, нават "пiсьменны чалавек". Ён не паузбалены пачуцця гумару, досцiпу. Куторга выдае сябе за чалавека свецкага з далiкатнымi манерамi. Ён пры сустрэчы з жанчынамi цалуе iм ручкi, умее спяваць любоуныя рамансы, хiтрэйшы за астатнiх. Маючы 60-i гадовы, ён сватаецца да 17-гадовай Марысi, згаджаецца нават "крыва прысягнуць” супраць Лiпскага, каб Пратасавiцкiя аддалi за яго дачку. Але стары залетнiк трапляе у недарэчнае становiшча. Яго заляцаннi з пагардай адхiляе Марыся.