Відповідь:
Для кожнага чалавека Радзіма пачынаецца з чагосьці свайго: з ручая, каменя. І пачынаецца яна так для многіх мільёнаў, што прыходзяць на зямлю ў свой гадзіну, у свой тэрмін. Разам з нараджэннем чалавек атрымлівае ў спадчыну сваё самае вялікае багацце - Радзіму. Яна ў нас адна, яе нельга змяніць, нельга атрымаць новую, як і жыццё. Радзіма - гэта дадзенасць. Яе ніхто не выбірае на свой густ, як не выбіраюць сабе маці. Якая б ні была твая маці, яна твая адзіная, яна - самы родны для цябе чалавек. Яе нават нельга ні з кім параўнаць, таму што ўсякае параўнанне зневажальна, блюзнерска для той, што дала табе жыццё і ўзгадвала, як змагла. Радзіма - гэта твой лёс: добрая ці не вельмі, якая дорыць табе радасць або засмучэньня ў хвіліны, гадзіны і гады адзінай жыцця. І прымаць яе трэба годна, без нараканьня і незадаволенасці, без дурной зайздрасці да іншых народаў, якія нарадзіліся на больш прасвяднай зямлі. Будзь шчаслівы тым, што ёсць, і дзякуй Радзіму за гонар звацца яе сынам ці дачкой. Падзякавалі і за цяжкае шчасце служыць ёй у блаславёныя дні свету і цяжкія гадзіны вайны. Падзяліся з Радзімай яе лёс, будзь ёй сапраўдным сынам. Беражы і шануй яе, не кляні за ўласныя няшчасці і няўдачы, а рабі для яе ўсё, што ад цябе патрабуецца. Гэта і будзе асноўным знакам твайго патрыятызму. Не чакай і не патрабуй ўзнагароды за вернасць. Вернасць, як і твая любоў, належаць ёй па праве нараджэння. Мы - яе дзеці.
Пояснення:
Я нарадзіўся тут. Тут усё для мяне роднае. Гэтую вуліцу я ведаю з дзяцінства. Вось тут, напрыклад я першы раз пабіўся, а тут я вельмі часта гуляў з мамай калі быў зусім маленькі. Ходзячы па гэтых вуліцах я часта ўспамінаю сваё дзяцінства, шчаслівае дзяцінства. Калі я падыходжу да дзіцячай пляцоўцы, то вусны мімаволі расплываюцца ва ўсмешцы. Я ўспамінаю як я гуляў са сваімі сябрамі з якімі цяпер нават не вітаемся. Успамінаю тую прыгожую дзяўчынку у якую быў закаханы ў дзяцінстве ... Маё дзяцінства было па-сапраўднаму шчаслівым у гэтым месцы, здаецца, што яно будзе вечна захоўваць гэтыя самыя светлыя ўспаміны маім жыцці. Хай я яшчэ не зусім дарослы, і мне ўсяго 13 гадоў, але такога дзяцінства ў мяне больш не будзе. Я нарадзіўся тут.
Адным з выдатных пісьменнікаў-рамантыкаў быў Ян Баршчэўскі. Вяршыняй творчасці пісьменніка стала кніга "Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях". Яна складаецца з чатырнаццаці апавяданняў міфалагічна-фальклорнага зместу, сюжэты якіх скаладаюць аповеды падарожнікаў у доме шляхціца Завальні падчас доўгіх зімовых вечароў. Усе апавяданні глыбока павучальныя і ў той жа час займальныя.
Найбольш цікавыя апавяданні "Плачка" і "Сын Буры". "Плачка" - адно з самых незвычайных апавяданняў кнігі. У гэтай гісторыі апісваецца незвычайная прыгожая кабета, якая з'яўляецца ў пакінутых дамах, у пустых касцёлах і на руінах. На яе вачах заўсёды блішчэлі слёзы, з-за таго людзі называлі яе Плачкай. Вобраз Плачкі сымвалізуе, што ў чалавека на першым месце павінны быць не матэрыальныя, а духоўныя каштоўнасці. Яна плача, бо іх, каштоўнасці, не бачаць, не разумеюць, ганяюцца за ўяўным, несапраўдным.
У апавяданні "Сын Буры" сляпы Францішак расказвае пра сваю сустрэчу з дзіўным пілігрымам, які назваў сябе Сынам Буры. У час буры гэты чалавек не хаваўся ад дажджу і ветру. Сын Буры расказаў, як некалі каля беднай хаціны сваіх бацькоў спаткаў Плачку, апранутую ў сукенку вясёлкавых колераў і з кветкамі на галаве. Плачка паказала юнаку далёкі свет, над якім пад аблакамі кружылі арлы. Хлопец вырашыў пабачыць, што дзеецца на свеце, і з таго часу блукае па зямлі. Сын Буры - чалавек, апантаны вечнай прагай творчасці, пошуку ісціны, пазнання, дзеяння.
Вобразы Плачкі і Сына Буры арыгінальны і не сустракаюцца ў іншых славянскіх літаратурах. Кніга "Шляхціц Завальня" ўздымае перш за ўсё маральна-этычныя праблемы. Але паўстаюць яны ў цікавых міфалагічных вобразах.