Но́вая зямля́» — ліра-эпічная паэма, напісаная Якубам Коласам у 1911—1923 гадах, першы беларускі буйны эпічны твор. У паэме перад чытачом паўстае маніфэст магчымасьці годнага быцьця, міру і дабрабыту, магчымасьці, якую дае зямля — месца і стымул жыцьцятворчасьці для кожнага сумленнага беларуса. Зьявіўшыся ў тыя часы, калі фармаваўся філязофзкі падмурак нацыянальнае ідэі нашае дзяржавы і будучыня яе народу, за «Новай зямлёй» стала замацоўваецца эпітэт энцыкляпэдыі жыцьця беларускага сялянства канца XIX — пачатку XX стагодзьдзяў[1][2][3].
Гастыт- "идэйны прыдурак", кіруецца далёка не лепшымі прынцыпамі, жыў за кошт працы іншых, прымушаў іх пакутаваць, не мае пад нагамі цвёрдага грунту, кіруецца антыгуманнай ідыялогіяй, бесчалавечны
Ганна-жыве ціха і спакойна, праяўляе павагу да зямлі, да людзей.Чым і заслужыла павагу да сябе, а гэта ўсё і ўвасабляе паняцце чалавечнасць