ЭТОЯна для мяне адзіная. Не спяшайцеся абвяргаць мяне, выстаўляючы свае высновы. Хлопец пака хаў дзяўчыну, далёка не самую прыгожую на све це. Але яна для яго адзіная. Каханне такое, нічога не зробіш. Бачыў я Волгу, Енісей, Об. Здзіўляўся і захапляўся іх веліччу і прыгажосцю. Але яны былі толькі здзіўленнем і захапленнем і не зрабіліся част каю душы маёй.
Бяроза ў мяне адна, як адна вёска, дзе я нарадзіў ся, як адна маці, якая дала мне жыццё. На Бярозе я ўпершыню ўбачыў сапраўдны мост, які злучаў два берагі, трымаючыся на высокіх нагахапорах. I па Бярозе на маленькім параходзе я ўпершыню ехаў у горад, каб атрымаць вышэйшую адукацыю.
Першая лодка, першы плёскат рыбіны, першыя заходы і ўсходы сонца над шырокім лугам, залі тым густой сінню разнатраўя, першы крыгаход і першы разліў вады ад краю да краю — гэта ты, Бяроза.
Мы падняліся ўгору па ёй кіламетраў на сем, прычалілі да пакатага берага. Мы нічога з сабой не бралі. Ні вудаў, ні іншых прылад, якімі ловяць рыбу. Мы ехалі адпачыць на ўлонні прыроды, па бавіць час. (169)
Красивый ,лазурный ,извилистый ручеёк течёт по лужайке,перелевается на солнце и развивает воды на ветру.Камушки окружили маленький ручеёк.Рядом томится большой могучий лес.От которого отходит тенёк.На деревьях птички свили гнёздышки .Даже кукушка свила гнездо поближе к ручейку что бы видеть его красоту.Кузнечики пробегают рядом,прыгая с порожка на порожёк ручейка , наперегонки друг с другом.Бабочки пролетают над ручейком глядя на себя в отражении воды.Тучка проплывает над ручейком и невольно останавливается что бы полюбоваться на него.Солнышко нагревает ручеёк иприблежая к нему свои буд то лучинки лучики.Ручеёк разростается в большую речку.Что предаёт нему взрослый ,могучий,необыкновенный вид.К реченьке подбегают животные что бы напиться воды.Ручеёк становится красивее с каждым днём.Речка проплывает куда захочет.Как и наша жизнь,текёт по извилистой калие не зная куда повернёт судьба.
У драме «Раскіданае гаяздо» Янка Купала зна-ёміць нас з жыццём беларускай вёскі напярэ-дадні першай рускай рэвалюцьгі 1905 года. Жыц-цё было цяжкім і гаротным, бо капіталістычныя адносіны, якія нараджаліся ў краіне ў канцы дзевятнаццатага стагоддзя і на пачатку двацца-тага, прыводзілі да паўсюднага абеззямельвання сялянства. Разам з тым Я. Купала ў сваім творы адлюстраваў рэвалюцыйны настрой пера-давой часткі сялянства, якая не хацела сядзець склаўшы рукі і чакаць лепшага жыцця, а імкну-лася дабіцца гэтага жыцця са зброяй у руках. Сям'я Лявона Зябліка — тыповая вясковая сям'я таго часу. Зяблікі маюць сваю хату і не-вялікі надзел зямлі, які Лявон атрымаў у спад-чыну ад свайго бацькі. Ды вось бяда — малады паніч захацеў адабраць гэтую зямлю. Упэўне-ны ў тым, што праўда на яго баку, Лявон па-чынае судзіцца з панічом. На словы жонкі: «Ці з багатым беднаму судзіцца? Пакуль з багатага пух, то з беднага дух. Цэлыя вёскі такіх, як мы, з хат у поле вывозілі ад пасеваў, ад усяго дабра» — Лявон не звяртае ўвагі. Аднак, як і трэба было чакаць, суд заступіўся за памешчы-ка, а Лявону з сям'ёй было загадана ў кароткі тэрмін выселіцца з хаты. Для Лявона гэта было сапраўднай трагедыяй. «Сумленны жыхар, шчыры сявец», чалавек, які ўсё жыццё пра-рабіў на гэтай зямлі, з году ў год паліваў яе сваім потам, перацерусіў на ёй кожную грудач-ку, ён не мог уявіць свайго жыцця без гэтай зямлі. Даведаўшыся, што справа прайграна і зямлі яму ўжо не вярнуць, Лявон вырашае скон-чыць жыццё самагубствам. Зразумела, ён мог бы пайсці да паніча, пакланіцца яму, але быць парабкам Лявон не хацеў ды і занадта стаміўся ўжо абіваць парогі судовых устаноў. Разам з Лявонам за зямлю змагаецца і яго старэйшы сын Сымон. У Сымона гэтакая ж самая прага да зямлі. Ён — моцны і адважны чалавек, натура гордая і свабодалюбівая. Зоська так гаворыць пра свайго брата: «Птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! Толькі ж бяда — крылле не дадзена табе, саколе ты мой зоркавокі». Усёй душой Сымон ненавідзіць прыгняталь-нікаў, тых, хто не дае не толькі яго сям'і, а і ўсім сялянам вольна жыць. У адрозненне ад бацькі, які не бачыў выйсця са становішча, у якім апынуўся, Лявон добра ўсвядоміў — вый-сце ў барацьбе. I ён гатовы да гэтай барацьбы. Памірыцца з панічом — такой думкі няма ў галаве Сымона. Для яго гэта прыніжэнне ча-лавечай годнасці. На прапанову маці пайсці да паніча на службу хлопец гнеўна і рашуча ад-казвае: «… Не пайду туды, і вы ўсе не пойдзе-це. Аднаго кроку ў той бок не дам і адгэтуль не саступлю. Магіла татава стала векавечнай пе-рагародкай паміж імі і намі, і не зніштожыць яе сілай чалавечай! Гора таму, хто першы пера-ступіць гэты насып магільны над сваім родным, працягне рукі к ім і пойдзе з імі!..» Калі ў вобразе Лявона Зябліка Я. Купала ха-цеў паказаць даведзеную да адчаю беззямел-лем частку сялянства, якая не бачыла выйсця са свайго гаротнага становішча і ўсё яшчэ спа-дзявалася знайсці праўду ў існуючым ладзе, то ў вобразе Сымона — перадавую, актыўную частку сялянства, гатовую выйсці на ўзброе-ную барацьбу з несправядлівым сацыяльным ладам.
Бяроза ў мяне адна, як адна вёска, дзе я нарадзіў ся, як адна маці, якая дала мне жыццё. На Бярозе я ўпершыню ўбачыў сапраўдны мост, які злучаў два берагі, трымаючыся на высокіх нагахапорах. I па Бярозе на маленькім параходзе я ўпершыню ехаў у горад, каб атрымаць вышэйшую адукацыю.
Першая лодка, першы плёскат рыбіны, першыя заходы і ўсходы сонца над шырокім лугам, залі тым густой сінню разнатраўя, першы крыгаход і першы разліў вады ад краю да краю — гэта ты, Бяроза.
Мы падняліся ўгору па ёй кіламетраў на сем, прычалілі да пакатага берага. Мы нічога з сабой не бралі. Ні вудаў, ні іншых прылад, якімі ловяць рыбу. Мы ехалі адпачыць на ўлонні прыроды, па бавіць час. (169)