Радзіма - гэта месца дзе мы нарадзіліся, там дзе жывуць нашы дзядулі і бабулі, мамы і таты. Кожны чалавек любіць радзіму па свойму. Радзіма гэта самае дарагое табе месца на Зямлі. Дзе б ты не быў, хоць у Італіі, цябе цягне назад на радзіму. Для кожнага чалавека рдина займае які той месца ў яго душы. На Зямлі жыве шмат людзей з розных краін. І для кожнага з іх радзіма свая. Я люблю радзіму за яе прыгожае цяперашні, за прыгожую прыроду, за тое, што яна ёсць. У апошні час некаторыя людзі зусім забыліся пра радзіму. Ім зусім абыякава якая яна зараз і якая яна будзе. І я звяртаюся да ўсіх "Беражыце і не забывайце пра радзіму. Бо ў нас яна адна!".Кожны чалавек, з'яўляючыся ў гэтым вялікім і, залішне складаным свеце набывае жыццё, маму і тату, сяброў, грамадскі статус і многае іншае. Адным з самых галоўных набыткаў ў жыцці чалавека з'яўляецца Радзіма. Існуе такі выраз: «У кожнага свая радзіма.» І сапраўды, кожны мерае сваю радзіму па-свойму. Для каго-то радзіма - гэта маленькі свет, які ўзводзяць вакол яго бацькі, для каго-то радзіма - гэта горад, у якім ён жыве і вучыцца, для каго-то радзіма - гэта цэлая краіна, і, можа быць, нават увесь свет . Як бы не мералі радзіму, у кожнага яна адзіная і выдатная! Вішнёвы сад у двары бацькавай хаты, родная школа, у якой ты праводзіш шмат часу атрымліваючы веды і сустракаючыся са сваімі сябрамі і сяброўкамі, лес, у якім ты адпачываеш ў сямейным коле, твая краіна - усё гэта так вабіць і прыцягвае да сябе, нібы нябачны магніт, нараджаючы ў галаве самыя светлыя думкі і пачуцці. Радзіму любяць і ўхваляюць, пра яе пішуць вершы і спяваюць песні, а, знаходзячыся далёка ад яе - тужаць па ёй і чакаюць з ёй сустрэчы. Для кожнага чалавека вельмі важна прысутнасць у яго жыцця радзімы, бо гэта тое самае месца, дзе ён адчувае сябе абароненым і патрэбным, а гэта гуляе немалаважную ролю ў жыцці і станаўленні чалавека, развіцці яго асобы і інтэлектуальных здольнасцяў. Як бы добра ні было чалавеку на чужыне, яму заўсёды абуджае сніцца дом, дзе ён нарадзіўся і вырас, бацькі і сябры. Радзіма заўсёды будзе дзесьці побач, у сэрцы. Калі і існуе рай на зямлі, то ён абавязкова будзе размешчаны там, куды з неймаверным трапятаннем рвецца сэрца, там, дзе прайшлі самыя светлыя і незабыўныя гады - гады дзяцінства. Любоў да радзімы не ўзнікае спантанна, гэта нічым не вытлумачальная пачуццё, якое узгадоўваецца ў нашых сэрцах нашымі бацькамі і намі самімі пачынаючы з самага ранняга дзяцінства.
Калі нараджаецца чалавек, разам з вялізным светам, разам з жыццём ён набывае сям’ю. Нарадзіцца ў сям’і, сярод блізкіх, тых, хто любяць цябе людзей – гэта велізарнае шчасце. Толькі ў сям’і можна здабыць упэўненасць, спакой, толькі родныя людзі заўсёды зразумеюць цябе, падтрымаюць, даруюць. Дзеля сваёй сям’і чалавек здольны на подзвіг, абараняючы свайго дзіцяці, маці, не раздумваючы, ідзе на смерць, дзеля маці або бацькі дзіця можа ахвяраваць сваімі жаданнямі.
Сям’я – маленькая радзіма, маленькі свет, які заўсёды побач. Нават калі родныя табе людзі далёка, ты ўсё роўна адчуваеш іх клопат, увагу, ты ведаеш, што ёсць людзі, якім ты не абыякавы, людзі, якія прыйдуць да цябе на дапамогу, а савет родных будзе заўсёды шчырым і карысным.
Мне вельмі пашанцавала ў жыцці, я нарадзілася ў вялікай сям’і. З дзяцінства мяне расцілі мая мама і сястра, у адным горадзе, зусім недалёка жыве мая цётка, а на ўскраіне, жывуць дзядуля і бабуля. Сям’я наша дружная, мы не ведаем слоў тваё або маё, у нас, усё агульнае. Радасці і беды мы перажываем ўсе разам. Самыя мудрыя дзядуля і бабуля, пражылі цяжкае, але вельмі цікавае жыццё. Дзядуля яшчэ падлеткам ўдзельнічаў у Вялікай Айчыннай вайне, ён быў у партызанскім атрадзе. Яго апавяданні, мы ўнукі, слухаем, раскрыўшы рты, я часта думаю, што яму было столькі ж гадоў, як і мне, колькі ж страху і гора прыйшлося перажыць яму, яшчэ, быўшы зусім дзяцём? Усе тады гераічна выносілі нягоды, але подзвігі дзяцей – байцоў, гэта прыклад для нас. Мая бабуля ў вайну была гвалтоўна сагнана ў Нямеччыну, ёй, юнай дзяўчыне, прыйшлося жыць і працаваць далёка ад родных. Бабуля казала, што ўсё можна было перажыць, але расстанне з роднымі была проста невыноснае, а яшчэ свядомасць таго, што працаваць даводзіцца на ворагаў, тых, хто забівае зараз тваіх братоў і бацькоў, гэтыя думкі, гэтая туга і безвыходнасць проста разрывалі душу. Толькі вера ў перамогу, толькі надзея на сустрэчу з роднымі дапамагала выжыць.
На Зямлі жыве шмат людзей з розных краін. І для кожнага з іх радзіма свая.
Я люблю радзіму за яе прыгожае цяперашні, за прыгожую прыроду, за тое, што яна ёсць. У апошні час некаторыя людзі зусім забыліся пра радзіму. Ім зусім абыякава якая яна зараз і якая яна будзе. І я звяртаюся да ўсіх "Беражыце і не забывайце пра радзіму. Бо ў нас яна адна!".Кожны чалавек, з'яўляючыся ў гэтым вялікім і, залішне складаным свеце набывае жыццё, маму і тату, сяброў, грамадскі статус і многае іншае. Адным з самых галоўных набыткаў ў жыцці чалавека з'яўляецца Радзіма.
Існуе такі выраз: «У кожнага свая радзіма.» І сапраўды, кожны мерае сваю радзіму па-свойму. Для каго-то радзіма - гэта маленькі свет, які ўзводзяць вакол яго бацькі, для каго-то радзіма - гэта горад, у якім ён жыве і вучыцца, для каго-то радзіма - гэта цэлая краіна, і, можа быць, нават увесь свет . Як бы не мералі радзіму, у кожнага яна адзіная і выдатная! Вішнёвы сад у двары бацькавай хаты, родная школа, у якой ты праводзіш шмат часу атрымліваючы веды і сустракаючыся са сваімі сябрамі і сяброўкамі, лес, у якім ты адпачываеш ў сямейным коле, твая краіна - усё гэта так вабіць і прыцягвае да сябе, нібы нябачны магніт, нараджаючы ў галаве самыя светлыя думкі і пачуцці. Радзіму любяць і ўхваляюць, пра яе пішуць вершы і спяваюць песні, а, знаходзячыся далёка ад яе - тужаць па ёй і чакаюць з ёй сустрэчы. Для кожнага чалавека вельмі важна прысутнасць у яго жыцця радзімы, бо гэта тое самае месца, дзе ён адчувае сябе абароненым і патрэбным, а гэта гуляе немалаважную ролю ў жыцці і станаўленні чалавека, развіцці яго асобы і інтэлектуальных здольнасцяў. Як бы добра ні было чалавеку на чужыне, яму заўсёды абуджае сніцца дом, дзе ён нарадзіўся і вырас, бацькі і сябры. Радзіма заўсёды будзе дзесьці побач, у сэрцы. Калі і існуе рай на зямлі, то ён абавязкова будзе размешчаны там, куды з неймаверным трапятаннем рвецца сэрца, там, дзе прайшлі самыя светлыя і незабыўныя гады - гады дзяцінства. Любоў да радзімы не ўзнікае спантанна, гэта нічым не вытлумачальная пачуццё, якое узгадоўваецца ў нашых сэрцах нашымі бацькамі і намі самімі пачынаючы з самага ранняга дзяцінства.