Н.с. восемдзесят два сталы р.с. восемдзесят два сталы д.в. васьмюдзесяццю дзвум сталам в.с. восемдзесят два сталы т.с. васьмюдзесяццю дзвума сталамi м.с. васьмiдзесяцi дзвух сталах
н.с. дзевяцьсот семдзесят пяць р.с. дзевяцьсот семдзесят пяць д.с. дзевяцiстам сямiдзесяцi пяцi в.с. дзевяцьсот семдзесят пяць т.с. дзевяццюстамi сямюдзесяццю пяццю м.с. дзевяцiста сямiдзесяцi пяцi
н.с. шэсцьсот сорак тры р.с. шэсцьсот сорак тры д.с. шэсцюстам сарака тром в.с. шэсцьсот сорак тры т.с. шэсцюстамi сарака трыма м.с. шэсцюстах сарака трох
1) Прыслоўе - самастойная часціна мовы, якая абазначае прымету дзеяння, або прымету іншай прыметы ці прадмета і адказвае на пытанні як? якім чынам? калі? дзе? куды? чаму? з якой нагоды? з якой мэтаю? навошта? 2) акалічнасць і выказнік. Можа быць залежным словам ( бегчы хутка (як?)) 3) прыслоўе нязменная часціна мовы як і другія, не мае канчатка, не скланяюцца, не спрагаюцца. 4) прыслоўі, утвораныя ад якасных прыметнікаў. Утвараюцца ад прыметнікаў (цяжка, прыгожа), ад лічэбнікаў (удзвюх, па двое), ад спалучэнняў прыназоўнікаў с назоўнікамі (досыць, бесперастанку), ад спалучэння прыназоунікаў з рознымі склонавымі формамі кароткіх прыметнікаў (дабяла, дачыста, зацемна), ад іншых прыслоўяў (назусім, занадта) 5) каб абазначыць прымету прадмета, дзеяння, прыметы; прэдыкатыўныя прыслоўі, абазначаюць стан наваколля, чалавека, памяшкання. 6) з дэфісам пішуцца прыслоўі з прыстаўкай абы (абы-дзе), пасля прыставак аб ў прыслоўях на ому, аму, яму, йму, ску, цку, ы: па-старому, па-новаму, па-дзіцячы; пасля прыстаўкі па ў прыслоўях, утвораных ад парадкавых лічэбнікаў (па-першае, па-другое); складаныя прыслоўі (ледзь-ледзь, калі-нікалі, мала-памалу, перш-наперш). Яшчэ праз дэфіс пішуцца прыназоунікі (з-за, па-над), прыметнікі (белы-белы, жоўта-ружовы), назоунікі (паў-Мінска)
