Націск — выдзяленне аднаго са складоў слова з дапамогай гукавых сродкаў — вышыні, пра-цягласці. У выніку слова набывае адметнае фа-нетычнае аблічча. Ярка гэта выяўляюць прыкла-ды, калі еловы адрознівае толькі націск: марыць (аб ежы) — марыць (голадам). Націск адыгрывае важную ролю ў стварэнні агуль-нага рытмічнага малюнка маўлення, які розны ў розных мовах. Нават маленькую фразу У адрозненне ад моў, дзе націск «прымацаваны» да пэўнага склада у беларускай мове слоўны націск разнамесны (ці свабодны), г. зн. ён можа быць на першым ці другім, трэцім і г. д. складзе: гдрад, жыццё, дарог'і, замацаваны. Гэтая асаблівасць націску дазва-ляе адрозніваць розныя словы (або формы аднаго і таго ж слова), якія складаюцца з аднолькавых гукаў: каса — каса, атлас — атлас, памяць — памяць, сў-шыць — сушыць, травы — травы.
Хоць вадзяной мае асобны вобраз, прадстаўлення пра яго часта зліваліся з русалкамі і чортам [3] [4] [5] [6]. Вадзянога прадстаўлялі ў выглядзе голага спатнелы старога, лупатыя, з рыбіным хвастом. Ён аблытаны цінай або апрануты ў чырвоную кашулю, мае вялікую акладзістую бараду і зялёныя вусы. Мае звярыныя або рыбіны рысы - рыбін або каровін хвост, гусіныя лапы з перапонкамі або каровіны капыты, скура, як у мянтуз, рог на галаве. Мог абярнуцца буйной рыбай, зверам, птушкай, сомам, шчупаком, карпам, вялікі чорнай рыбай або рыбай з крыламі, гусаком, качкай, пеўнем, бервяном, тапельцам, дзіцем ці канём [7]. Лічыцца, што вадзяная жыве ў вірах, вірах, у палонках, на закінутых вадзяных млынах [8], пад млынамі ці шлюзамі, на дне ракі, дзе ў яго ёсць свой палац. Украінцы распавядаюць вось што. Вадзяной не ўсё час жыве ў вадзе, так як яго ганяе Бог: да Вадохрышчы вадзяной сядзіць у вадзе, а потым пераходзіць у лазу, з-за чаго завецца «Лазавіком», потым ён пераходзіць на сушу, у прыбярэжную траву і толькі пасля зноў трапляе ў ваду . Беларусы вераць, што напярэдадні Вадохрышчы вадзяной прыходзіць да сялян і просіць у іх сані, каб вывезці сваіх дзяцей з вады перад яе асвячэннем. І вось перад хрышчэнне сані і калёсы пераварочвалі дагары нагамі, каб вадзяной не мог імі скарыстацца. У рускіх лічылася, што ўзімку вадзяной спіць на дне ракі, прачынаецца 1 красавіка галодным і злым і таму вядзе сябе вельмі бурна - ламае лёд і мучыць рыбу.
