Ірка - дзяўчынка 12 гадоў, якая жыла ў беднай сям'і. пасля вайны ўсе людзі вельмі моцна галадалі. сям'я ирки разам з дзяўчынкай пераехалі ў березавец, таму што мінулы дом спалілі немцы. ірка вельмі любіла восеньскі лес, таму што восенню было вельмі ціха-ціха. але ёсць злыдні, якіх ірка не кахала - сарокі. яны крычаць без перадышкі і парушаюць цішыню. ірка любіла пчол - яны збіралі мёд, а позні мёд - зелле. ірка шкадуе лес. гэта можна пацвердзіць радкамi: «ірка шкадуе лес і не любіць ні леспрамгасаўцаў з піламі, ні іхніх машын з прычэпамі і печамі, куды шафёры засыпаюць бярозавыя чуркі і перамешваюць іх жалезнымі качэргамі. не было б іх — не рэзалі б гэтулькі лесу». ірка была худой дзяўчынкай. у яе былі доўгія чорныя косы. хоць ирке было і 12 гадоў, вучылася яна ў 3 класе, таму што ў школе было ўсяго 3 класа. да іншай школы было занадта далёка. дзяўчынка моцна любіла прыроду, уключаючы жывёл. яна не разумела, як людзі могуць забіваць жывёл. больш за ўсё яна любіла аленяў. яна заўсёды прыходзіла да іх і карміла. адзін раз ірка прыйшла ў лес і не знайшла аленяў. яна да апошняй хвіліны шукала іх, перажывала, і з-за марозу яна захварэла. бедная дзяўчынка ледзь не змерзла ў снезе. ірка атрымала восполение лёгкіх. я лічу, што ірка - сапраўдны сябар жывёл. у яе вельмі вялікая душа і чулае сэрца. мне гэтая дзяўчынка.
Радзіма... Як шмат для мяне ў гэтым слове. Для мяне радзіма — гэта Мінск, людзі, рэкі, лясы Беларусі. Яе ціхае абаянне праяўляецца паступова — у мяккіх пераліўках ранішняга неба над размытай лініяй гарызонту, у зеляніне прывольных палёў, у падбадзёрлівым водары сасновага бору, у сумным крыку жураўлёў. Асноўная адметная асаблівасць беларускага народа — здольнасць з разуменнем ставіцца да чужых меркаванняў. Я люблю сваю краіну за яе цудоўную прыроду, культуру, мяккасць фарбаў. Я жыву ў Беларусі і ганаруся гэтым!
