Усяго каля сямідзесяці гадоў назад мая родная зямля перажыла самае страшнае няшчасце за сваю гісторыю - Вялікую Айчынную вайну. У выніку яе загінуў кожны чацвёрты жыхар нашай радзімы. Яшчэ большая колькасць была параненая альбо пакалечаная. Большасць страціла каго-небудзь з блізкіх. І абсалютна ўсе выйшлі з гэтай вайны са зраненымі і пакалечанымі душамі. Радасць перамогі была горкай. Яе азмрочваў той факт, што тыя, каму мы абавязаныя мірным небам над галавой, больш ніколі не ўбачаць сонечнага святла. Войны ніколі не нясуць ніякай карысці чалавецтву. Падчас войнаў знішчаецца самая вялікая каштоўнасць на свеце - чалавечыя жыцці. Я не пажадаю ніводнай нацыі перажыць тое, што перажыў беларускі народ у час Вялікай Айчыннай вайны. Я жадаю сваёй зямлі міру. Яна гэта заслужыла.
Беларускае вяселле - гэта не толькі прыгожае свята, але і складаны рытуал. Традыцыйная беларускае вяселле працягваецца не адзін дзень і ўключае мноства абрадаў. Спачатку жаніх павінен быў адпраўляцца ў дом нявесты. Перад гэтым яго сябры рыхтавалі вясельны поезд. Так зваліся падводы, аздобленыя званочкамі, стужкамі і кветкамі. Званочкі не толькі стваралі святочны настрой, але і, па павер'ях нашых продкаў, адпужвалі злых духаў. Затым бацькі благаслаўлялі сына і вясельны поезд адпраўляўся ў дарогу на выкуп нявесты. Выкупляць нявесту ехалі сам жаніх, яго хросная маці, сват і іншыя госці. Абавязак сабраць выкуп (грошы, прысмакі, гарэлку) ускладаўся на свата. Тым часам у хаце нявесты рыхтаваліся да прыезду гасцей, гатавалі пачастунак. Сяброўкі дапамагалі нявесце апрануцца ў вясельны ўбор. Ён складаўся з сукенкі, чырвонага паяска, чырвоных боцікаў, белай фаты, вянка з кветак. Прычоска была простай - каса. Калі прыбывалі госці, пачынаўся торг за нявесту. Ён вельмі падобны да гандля на рынку: адзін бок павышае цану, другі паніжае. Калі бакі дамовіліся, торг скончаны. Жаніх вёў нявесту да сябе дадому. Там былі накрытыя сталы. Госці рассаджваліся так: па адзін бок стала - госці жаніха, па другі - госці нявесты. Пасля непрацяглага застолля ўсе ехалі ў царкву на вянчанне. Адтуль маладыя адпраўляліся на могілкі пакланіцца продкам. А ўжо адтуль - дадому. Але па дарозе дадому жаніх павінен быў перанесці нявесту на руках цераз сем мастоў. Дома маладых сустракалі іх бацькі. Ім насустрач выносілі каравай. Яго трэба было пацалаваць, перш чым увайсці ў дом. Вяселле адзначалі тры дні: як у доме жаніха, так і ў доме нявесты. У канцы ўрачыстасці дзялілі два каравая: адзін - госці жаніха, другі - госці нявесты. Пасля гэтага мама жаніха забірала ў маладое фату і давала ёй хустку. Праз дзевяць дзён пасля вяселля ладзілі свята для бацькоў маладых. А ўжо пасля гэтага пачынаўся мядовы месяц. Мне вельмі падабаюцца нашы старыя вясельныя традыцыі. Яны вельмі прыгожыя і душэўныя. Вельмі шкада, што яны не захаваліся да нашых дзён.
