Объяснение:
Фальклор – складанае, сінтэтычнае мастацтва. Нярэдка ў яго творах злучаюцца элементы розных выглядаў мастацтваў – славеснага, музычнага, тэатральнага.
Яго вывучаюць розныя навукі – гісторыя, псіхалогія, сацыялогія, этналогія (этнаграфія) 2. Ён цесна злучаны з народным побытам і абрадамі.
Невыпадкова першыя рускія навукоўцы падыходзілі да фальклору шырока, запісваючы не толькі творы славеснага мастацтва, але і фіксуючы розныя этнаграфічныя дэталі і рэаліі сялянскага побыту.
Фальклор (ангел. folklore — «народная мудрасць» ) — народная творчасць, часцей за ўсё менавіта вусновае; мастацкая калектыўная творчая дзейнасць народа, якое адлюстроўвае яго жыццё, гледжанні, ідэалы; ствараныя народам і што існуюць у народных масах паэзія (адданні, песні, прыпеўкі, анекдоты, казкі, эпас) , народная музыка (песні, інструментальныя найгрышы і п'есы) , тэатр (драмы, сатырычныя п'есы, тэатр лялек) ,
Фальклор падзяляецца на дзве групы — абрадавы і не абрадавы. Да абрадавага фальклору ставяцца: каляндарны фальклор (калядкі, масленічныя песні, вяснянкі), сямейны фальклор (сямейныя аповяды, калыскавыя, вясельныя песні, галашэнні), ). Не абрадавы ж фальклор падзяляецца на чатыры групы:
фальклорная драма, паэзія, проза і фальклор маўленчых сітуацый. Да фальклорнай драмы ставяцца: тэатр Пятрушкі, батлеечная драма, рэлігійная драма. Да фальклорнай паэзіі ставяцца: быліна, гістарычная песня, духоўны верш, лірычная песня, балада, жорсткі раманс, прыпеўка, дзіцячыя вершаваныя песні (вершаваныя пародыі). Фальклорная проза зноў жа падзяляецца на дзве групы: казачную і не казачную. Да казачнай прозы ставяцца: казка (якая, у сваю чаргу, бывае чатырох тыпаў: чароўная казка, казка пра жывёл, побытавая казка, кумулятыўная казка) і анекдот. Да не казачнай прозы ставяцца: адданне, легенда, быліна, міфалагічны аповяд, аповяд пра сон.
Да фальклору маўленчых сітуацый ставяцца: прыказкі, прымаўкі, пажаданні, , мянушкі, цвялілкі, дыялогавыя графіці, загадкі, хуткамоўкі і некаторыя іншыя. Існуюць і пісьмовыя формы фальклору, такія як лісты шчасця, графіці, альбомы (напрыклад, спеўнікі),танец, архітэктура, выяўленчае і дэкаратыўна-прыкладнае мастацтва.
адным з самых прывабных у творы з’яўляецца вобраз ганны чарнушкі. на старонках рамана ганна паўстае перад намі ўжо дарослай дзяўчынай, але мы з лёгкасцю ўяўляем яе дзяцінства: беднасць, цяжкая праца на полі, у хаце. звычайнае жыццё сялянскай дзяўчыны.васiля яна спачатку не вылучала з лiку сваiх равеснiкау. усе пачалось з летняга вечара на сенажацi, калi у iх адбылося першае нясмелае каханне. на вачах ганна вырастае ў незвычайна прыгожую дзяучыну, поўную годнасцi, чалавечай шчырасцi, дабраты i спагадлiвасцi. з псiхалагiчнай абгрунтаванасцю раскрывалася першае каханне дзяучыны. яна пакахала глыбока, з усiм жарам нерастрачаных пачуццяў. з глыбiней намалявана трагедыя дзяўчыны, якая, кахаючы аднаго, сiлай няўмольных абставiн вымушана выйсцi замуж за другога. раман усебакова iмкнецца абгрунтаваць, чаму ганна, у якой развiта пачуцце уласнай годнасцi, якая не церпiць прымусу i сляпога падначалення чужой волi, вырашыла выйсцi за яўхiма. нялегка дасталося ей гэтае рашэнне.пасля сватання ганна пачынае жыць “у нейкiм сне”. яна робiць усе па заведзенаму звычаю, але аутаматычна, без душы i ахвоты. “сцерпiцца – злюбiцца,» угаворвала сябе ганна. але не злюбiлася i не сцярпелася. i чым даужэй яна жыве у сям’i глушака, тым больш выразна разумее усю жахлiвасць свайго становiшча. асаблiва адчула ганна свае становiшча жонкi-рабынi, калi нарадзiла дзiця. стары глушак прымусiу яе ехаць на сенакос разам з верачкай, дзе тая захварэла, а пазней — памерла. «бог дау — бог узяу», — вось рэакцыя глушакоу на смерць дзiцяцi.пасля смерцi дачкi ганна не можа больш жыць побач са сваiмi «сведкамi», нелюбiмым мужам. яна кiдае глушакоу i iдзе працаваць у школу, якая становiцца часовым прыстанiшчам на яе жыццевым шляху.
лес ганны склауся нялегка. надзеi на вяртанне былога кахання не апраудалiся (васiль застауся з зямлей). зварот у бацькаву хату душэунага спакою не прынес, пасля сустрэч з башлыковым засталiся прыкрасць i горкая агiда.вобраз ганны нечым нагадвае мне галоўную гераіню паэмы я. купалы «бандароўна». прыгожая знешнасць, багаты ўнутраны свет, цвёрды, незалежны характар — усё гэта яднае гераінь двух адметных твораў беларускай літаратуры.
