Я сядзеў ля акна і глядзеў, як з бярозы дадолу ляцеў жоўты ліст. Ён кружыўся, пераварочваўся, падстаўляў сонцу то адзін, то другі бок. Вецер то ўзнімаў яго ўверх, то зноў кідаў уніз. І мне падумалася, што лёс гэтага жоўтага асенняга ліста вельмі падобны на лёс чалавека. Ён нарадзіўся на галінцы маленькім і безабаронным. Дрэва, якое, як матуля, дало яму жыццё, выпесціла яго і выгадавала. Яны ўвесь час былі звязаныя непарыўнай ніццю, дакладна як чалавечае дзіця і яго маці. І вось яны павінны развітацца. Ліст адрываецца ад галіны і адпраўляецца ў самастойны палёт. Напэўна, маме-дрэву вельмі сумна развітвацца са сваім любімым дзіцяткам, але жыццё ёсць жыццё. Мы таксама калі-небудзь павінны будзем пакінуць сваіх мам і тат і пачаць жыць самастойна. Мы паступім у вышэйшыя навучальныя ўстановы ў іншых гарадах, скончым іх, уладкуемся на працу, ажэнімся. Невядома, як складзецца наша жыццё, але мы, як той ліст, страцім цесную сувязь з бацькамі. Будзем наведваць іх толькі час ад часу. Жыццё будзе кідаць нас то ўверх, то ўніз, як раз як вецер кідае гэты жоўты асенні ліст. І невядома, як яно павернецца. Той жа ліст можа апынуцца ў гербарыі, у букеце якога-небудзь рамантыка, проста ўпасці ў лужу ці быць змеценым са смеццем. Яго лёс такі ж непрадказальны, як і наш. І вось назіраю я за асеннім лістом, мільёны думак праносяцца ў галаве, і становіцца крыху страшна ад невядомасці, што нас чакае ў будучыні. Падумаць толькі, адзін маленькі жоўты асенні бярозавы ліст, а колькі разважанняў і пачуццяў ён змог выклікаць. Дзякуй табе, ліст!
Если что-то из этого то на) Аджывае чалавек сваё жыццё, аднойчы прыходзіць яго вечар, старасць, той час, калі чалавек закончыць сваё зямное існаванне. Але ёсць нешта вечнае: любоў, разуменне ўласнага прызначэння на зямлі. Гаворачы словамі аўтара: «Жыццё — выпрабаванне чалавека на чалавечнасць. I ўвечары павінна свяціць сонца» . (Жыць сумленна, спагадліва, чэсна, бо тое няправеднае, што было ў маладосці, балюча адгукнецца ў старасці. Вечар чалавечага жыцця будзе спакойным, калі ты жыў з дабром, згодай, з любоўю ў сэрцы; калі побач з табой будуць твае дзеці, унукі, якія ніколі не забудуць «смачную ваду свайго дзяцінства
летняй раніцы
позняму вечару
марознай ночы
сцюдзёнаму ветру