Лёс старога вартаўніка Агея склаўся нялёгка:
Дзеду было за семдзесят. Ён добра памятаў яшчэ першую, "царскую" вайну, з якой прывёз Георгіеўскі крыж, потым "гражданскую", якую ён прайшоў у сядле з галошам на адной назе і з лапцем на другой. У калектывізацыю кулакі спалілі яго новую хату і застрэлілі сабаку. Суседзі меркавалі, што сабаку наўрад ці збіраўся хто зводзіць, і загінуў ён праз свой язык. Гэта вайна зачапіла старога мацней: не вярнуўся з фронту сын, а жонку (добрую, рухавую Параску) расстралялі немцы дома. Нехта з "добрых" людзей падаткнуў, што стары ў партызанскім атрадзе.
Аўтар стварае два розныя вобразы поля. Адно поле мірнае, спакойнае, шчаслівае, другое поле бітвы, крыві. Ён паказвае гэтыя два полі на аснове супрацьпастаўлення:
«Было ў салдата два полі,
поле, дзе кветкі ірваў,
бегаў з сябрамі на волі,
і поле, дзе ён ваяваў.
Ціха было і чыста
у полі яго дзяцінства,
былі агонь і дым
на полі ратным і тым.»
Гэта звычайны салдат, падобны на тысячы іншых, якія маладымі ішлі на вайну, гэта былі смелыя і самааданыя людзі.
Выраз «у полі яго дзяцінства» — азначае, што маленства салдата было мірным, спакойным і шчаслівым, але яно хутка скончылася, бо пачаласья вайна і поле дзяцінства ператварылася ў ратнае.
