Фларэнцыя,Ангус,або назвы гарадоў:Мінск,Вітебск...
Объяснение:
Што такое ўласны назоўнік?
Уласны назоўнік - гэта назоўнік, які абазначае імя пэўнай асобы альбо месца ці рэчы. Іншымі словамі, уласны назоўнік - гэта назва пэўнай асобы, месца ці рэчы. Паглядзіце наступныя сказы.
Фларэнцыя сёння вельмі занятая.
Ангус ходзіць у царкву па нядзелях.
У абодвух сказах вы бачыце, што словы "Фларэнцыя" і "Ангус" з'яўляюцца ўласнымі назоўнікамі, бо абазначаюць канкрэтныя імёны канкрэтных асоб. Выконвайце сказы, прыведзеныя ніжэй.
Лондан - вялікі горад.
Ён ідзе сёння ў царкву.
У абодвух сказах можна выявіць, што словы "Лондан" і "Царква" выкарыстоўваюцца як уласныя назоўнікі адпаведна, паколькі яны абазначаюць пэўныя месцы. Паглядзіце на сказы, прыведзеныя ніжэй.
Марс - гэта смачны шакалад.
Чакаецца, што Windows 10 будзе лепшы, чым Windows 8.
У абодвух сказах, прыведзеных вышэй, словы "Марс" і "Вокны" лічацца ўласнымі назоўнікамі. Гэта не імёны людзей ці месцаў, але яны абазначаюць назвы рэчаў. Mars - гэта шакаладная марка, а Windows - гандлёвая марка праграмнага забеспячэння. Таму яны лічацца ўласнымі назоўнікамі.
Мой будний день начинает без пятнадцати семь утра. Я живу рядом со своей школой, но обычно долго собираюсь и люблю приходить в школу пораньше, поэтому встаю тоже рано. Просыпаться по утрам мне легко, я встаю сразу после будильника, пока мама ещё спит. Я выключаю будильник на телефоне и сразу же поднимаюсь с постели.
Затем я иду в ванную, чтобы умыться. После этого я возвращаюсь в комнату и заправлю постель. Мне нравится порядок, поэтому я никогда не оставляю свою кровать разобранной, а времени, чтобы заправить её, у меня предостаточно. После этого я переодеваюсь из пижамы в школьную форму. У нас разрешают ходить только в форме на занятия, поэтому мне не нужно особенно беспокоиться о выборе и приготовлении одежды. Далее я иду на кухню, чтобы позавтракать. Чаще всего, завтрак мне готовит мама, но иногда я делаю это сама. Как правило, я ем что-нибудь молочное и не слишком плотное, потому что по утрам у меня нет аппетита, но меня приучили обязательно завтракать с самого детства. После завтрака я завершаю утренний туалет и выхожу в школу. Хожу я всегда пешком, потому что живу близко. Я прихожу примерно за полчаса до занятий, поэтому в школе ещё почти никого нет. Я открываю класс и жду, пока соберутся ребята.
В школе обычно по шесть-семь уроков, поэтому дальше всё зависит от расписания. Некоторые из них сложные, некоторые лёгкие. На переменах я либо повторяю домашнее задание, если предмет сложный, или когда предстоит контрольная или ответ у доски, либо разговариваю со своими друзьями. Часто мы с одноклассниками слушаем какую-нибудь музыку и вместе поём. Обычно мы сидим в своём классе, а после звонка идём в нужный кабинет.
После уроков я прихожу домой, переодеваюсь из школьной формы в домашнюю одежду, сразу обедаю, потом немного слушаю музыку, пока мама на работе. Отдых занимает у меня около часа, потом я сажусь за домашнее задание. Задают нам много, поэтому обычно я делаю уроки часов до восьми вечера, а то и дольше.
Если уроков мало и на улице хорошая погода, я хожу гулять с друзьями. Ещё я часто маме с ужином, ужинаем мы всегда обязательно вместе. Когда с домашним заданием покончено, я сразу собираю сумку на завтра. После этого остаётся время почитать или посмотреть фильм – это, конечно, моё любимое время в течение всего дня. После этого я начинаю готовиться ко сну, расстилаю постель, надеваю пижаму, совершаю вечерний туалет. Спать я ложусь всегда в одно и то же время, в одиннадцать часов, чтобы получилось достаточное количество часов сна.
Источник: Сочинение Один день из моей жизни
Объяснение:
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.