У выніку аналізу паказчыкаў колькасці асноўных элементаў мінеральнага жыўлення ў лісцях (ігліцы) дрэў гарадскіх зялёных насаджэнняў можна зрабіць вывад, што даступнасць элементаў мінеральнага жыўлення ў гарадскіх умовах намнога ніжэй, чым у натуральных. Асуоўнай прычынай гэтага з'яўляецца высокая ступень антрапагенных нагрузак у горадзе і ў першую чаргу на магістральных вуліцах горада, што адмоўна адбіваецца на такіх важных для працэсу засваяльнасці элементаў мінеральнага жыўлення ўласцівасцях глебы, як яё вільготнасць, тэмпература, рэакцыя асяроддзя і інш. Даследаваннямі, праве-дзенымі намі ў гэты ж перыяд, устаноўлена, што вільготнасць глебы ў гарадскіх вулічных насаджэннях складае ў летнія месяцы ўсяго 5—6%, што ў тры разы ніжэй, чым у натуральных умовах, рэакцыя глебавага раствору ў асноўным слаба шчалачная і шчалачная (рН ад 6,5 да 8,5), назіраецца пераграванне верхняга 40-сантыметроваіа слоя глебы (да 23—24 °С) , ушчыльненне глебы ў 1,8—2,0 разы вышэй, чым у натуральных умовах, змяшчаецца большая колькасць таксічных рэчываў
Красивый ,лазурный ,извилистый ручеёк течёт по лужайке,перелевается на солнце и развивает воды на ветру.Камушки окружили маленький ручеёк.Рядом томится большой могучий лес.От которого отходит тенёк.На деревьях птички свили гнёздышки .Даже кукушка свила гнездо поближе к ручейку что бы видеть его красоту.Кузнечики пробегают рядом,прыгая с порожка на порожёк ручейка , наперегонки друг с другом.Бабочки пролетают над ручейком глядя на себя в отражении воды.Тучка проплывает над ручейком и невольно останавливается что бы полюбоваться на него.Солнышко нагревает ручеёк иприблежая к нему свои буд то лучинки лучики.Ручеёк разростается в большую речку.Что предаёт нему взрослый ,могучий,необыкновенный вид.К реченьке подбегают животные что бы напиться воды.Ручеёк становится красивее с каждым днём.Речка проплывает куда захочет.Как и наша жизнь,текёт по извилистой калие не зная куда повернёт судьба.
Было гэта даўным-даўно, калі галоўны яцвяжскі бог вырашыў паглядзець, як людзі жывуць і чым займаюцца. Спусціўся ён з нябёс і пайшоў ад вёскі да вёскі ў абліччы старца-жабрака.Пасля доўгіх гадоў вандравання, прыйшоў у адно паселішча, якое знаходзілася ў пушчы. Яго жыхары, калі ўбачылі жабрака, пахаваліся і зачынілі свае хаты, каб не прыйшлося карміць і даваць прытулак чужому чалавеку. Вялікі гнеў ахапіў бога, і вырашыў ён сурова пакараць скупых і негасцінных жыхароў паселішча. І пераўтварыў ён тое месца, дзе жылі гэтыя людзі, у балоцістае возера, якое захавалася да нашых дзён. І пайшоў бог далей. Праз некалькі вёрст, на высокім узгорку, убачыў ён старэнькую хатку, дзе жылі Ізяслаў і Багуміла. Гэта былі набожныя, добрыя, сціплыя людзі. Яны ветліва запрасілі незнаёмца ў хату і пачаставалі ад усяго сэрца той стравай, якую мелі.Узрадаваўся бог і вырашыў аддзякаваць людзям. Раніцай, калі яны прачнуліся, не паверылі ўласным вачам. Іх маленькая хатка пераўтварылася ў вялікі прыгожы палац. На стале стаялі розныя стравы на залатых талерках, а на гаспадарах была дарагая вопратка.Голас бога: «Вялікі дзякуй вам, Ізяслаў і Багуміла, за начлег, і ў знак маёй удзячнасці, я хачу падарыць вам гэты палац. Жывіце доўга і шчасліва».Вакол палаца сталі сяліцца людзі, якія прыязджалі з далёкіх краін. Усе лічылі гэта месца благім. Бог знік, а на гэтым месцы застаўся толькі камень з адбіткам яго рукі.З таго часу, хто да гэтага каменя дакранецца, той будзе жыць доўга ў шчасці і міры.А назва гэтага паселішча — Свіслач.
