Якуб Колас "Ручэй"
Між алешын, кустоў,
Дзе пяе салавей,
I шуміць і грыміць
Срэбразвонны ручэй.
Як матулька, вярба
Хіліць голаў над ім,
I глядзяцца кусты
Пышным верхам сваім.
Абступаюць яго
Чараты, асака,
Падыходзіць мурог
Да яго здаляка.
Часам зорка ўначы
На яго кіне зрок,
I хмурынка не раз
Зазірне ў ручаёк.
I схіляе трава
Над ім пасмы-брыжы,
А ён, жэўжык-пястун,
Гучным смехам дрыжыць.
То заскочыць у гай,
То курган абаўе,
Дзе сярдзіта бубніць,
Дзе лагодна пяе.
Люба слухаць той спеў,
Несціханы, густы,
I пад песні яго
Адпачынеш і ты.
Могу сказать продолжение этого рассказа) На наступны дзень яна прачнулася вельмі рана, як быццам адчувала што будзе вельмі добрая навіна. Яна паела, зрабіла шмат хатніх спраў. Увечары яна пайшла спаць і ў дзверы хтосьці пастукаў. Яна здрыганулася, ўстала і падышла адкрыць дзверы. Калі яна адкрыла дзверы яна адразу не ўбачыла ў цемры асобы, калі гэты чалавек зайшоў у дом яна вельмі моцна ўзрадавалася гэта быў яе сынок, Васілька! Яна яго накарміла, напаіла. Яны вельмі доўга размаўлялі і Тэкля не магла налюбавацца Василькай.