В прозе, драматургии исследует морально-этические, духовные проблемы жизни современника, быт деревни, раскрывает истоки победы в Великой Отечественной войне; исторические личности в произведениях не пафосно романтизированные персонажи, а реальные люди, подвластные сильным чувствам, временами ошибаться, но внутренне чистые. Произведения Дударева переведены на русский, словацкий, туркменский, узбекский, украинский, эстонский, литовский, польский и другие языки.Алексей Дударев родился 6 июня 1950 года в крестьянской семье. 1968 году окончил Новополоцкую профессионально-техническое училище нефтяников. Служил в СА (1968—1970), работал монтёром связи (1968), слесарем (1970—1972). 1976 году окончил театральный факультет Белорусского театрально-художественного института. Был актёром главного режиссёра по литературной части Белорусского республиканского театра юного зрителя (1976—1979). В 1979—1983 гг. был членом сценарно-редакционной коллегии Белорусского телевидения («Тэлефільм», Минск). Секретарь Союза театральных деятелей БССР с1987 года. Главный редактор журнала «Мастацтва» с 1991 года. С 1992 года стал председателем Белорусского союза театральных деятелей[1].
Анна Вобраз Ганны досыць знаёмы, традыцыйны. Яна пражыла доўгае жыццё і так нарабілася на сваім вяку, што не засталося сілы, каб утрымаць каля сябе няўдалага отпрыска. У яе было нялёгкае жыццё. У вайну і пад бомбамі ляжала, і ў сваей хаце гарэла. Дзеці памерлі ў партызанах з голаду, старэйшы сын “без весці”, муж Піліп вярнуўся з вайны і памёр ад ран праз два месяцы. Апошні сын Віцька сядзіць у турме. Ганна - мудрая і разважлівая. Яна бачыць дабро і зло, як бы яны не перапляталіся ў жыцці. Яна не суддзя чужым учынкам, на дабро адказвае дабром, спачувае іншым, здольная дараваць крыўду, калі на тое ёсць хаця б малая падстава. І яшчэ рыса яе характару: наіўнасць, даверлівасць, якія спалучаюцца з жыццёвай відушчасцю. Як лёгка яна паверыла ў спектакль, наладжаны Мульцікам. Як арганічна ўвайшла ў ролю нявесты ў сцэне сватання і сур'ёзна, нават крытычна ацэньвала прэтэндэнтаў на сваю руку. Яна просіць дазволу на шлюб - толькі ўжо не ў бацькоў, а ў партрэта мужа-нябожчыка. Праглядаецца вобраз жанчыны, якая звыкла давяраць моцнай мужчынскай волі, падпарадкоўвацца ёй, але з аглядкаю, з жаночай здольнасцю прадбачыць. Мікіта Гастрыт
