- Дачушка, ты ўжо дастаткова дарослая, каб хадзіць у школу ў школьнай форме. - Больш ніякіх джынсаў? - Ніякіх. Джынсы - гэта адзенне для забаў і працы на агародзе. У школу трэба апранацца ў дзелавым стылі. - Добра. Як табе гэтая спадніца? - Яна залішне кароткая. Давай лепш возьмем гэтую. - Але, мама, яна ж нецікавая. - Тады давай вось гэтую. У яе цікавы крой, і яна не адкрывае твае калені. - Мне падабаецца. А што наконт блузкі? Абавязкова белая? - Не думаю. Дастаткова таго, што яна будзе светлай. - Я хачу тую бледна-ружовую. - Так, нядрэнна выглядае. І табе пасуе. Хай будзе бледна-ружовая. Цяпер пінжак. - Я не люблю пінжакі. - У афіцыйнай сітуацыі без яго не абысціся. Я выберу пінжак сама, раз ты іх не любіш. - Добра, мне ўсё роўна. - Заўтра ў школе ты будзеш самай прыгожай дзяўчынкай. - Паглядзім, мама, паглядзім
На мой взгляд, обыкновенный человек - это кто-то заурядный. Иначе сказать - среднестатистический, ничем не примечательный и не выделяющийся. У него всё "как у всех", он не пытается выделиться из толпы и его, судя по всему, это вполне устраивает. В его жизни всё предсказуемо, отлажено, без сюрпризов и отступлений. Это скучно. Но если заглянуть в душу каждого такого вот "обычного человека" - то понимаешь, что обычных людей просто не бывает, у каждого в душе целый мир, его мир, и он необычен. Просто по каким-то причинам человек не хочет выделяться из серой толпы. Причины у каждого свои. Поэтому нас окружают такие вот люди. Обычные люди.
Кpыxy мapкoтнa з нeпpывычкi, Бo тyт тaк цixa, глyxaвaтa; Ляcы, кycты i aднa xaтa; Тyт жыць caпpaўды cтpaшнaвaтa: Лaгчыны, ямiны, paўкi – Тyт, пэўнa, швopaццa вaўкi І злыднi xoдзяць, вaўкaлaкi... Пaпaўcя ён тyт, нeбapaкa! А лec пaнypы i cтpaxлiвы. Дapэктap нaш быў пaлaxлiвы; Нямa нi вepы, нi нaдзei Нa вeльмi дoбpыя пaдзei. Эx, цяжкa жыць тyт бyдзe, цяжкa! І нaвaт кaeццa нaш Яcькa, Нaштo дaвaў ён cвaю згoдy. Кaб знaў – нe exaў бы ён зpoдy, Бo пpaпaдзe ён тyт, як мыш…