Барлық жаулап алынған жер мемлекеттік меншікке айналдырылды. 661-750 жылдары билік басына Омейя әулеті келді. Омейя халифатының жері бес жергілікті басқару аймағына бөлінді. Бірінші аймағына - Иран, Ирак, Шығыс Арабия, Хорасан және Орта Азия жері; екінші аймағына - Хиджаз, Йемен, Орталық Арабия; үшінші аймағына - Армения мен Әзірбайжан, Кіші Азияның шығыс бөлігі; төртінші аймағына - Египет, Ливия, Триполи; бесінші аймағына Батыс Африка және Испания кірді. Әрбір аймақты басқаруға халифтың үкімімен әмір тағайындалды. Әрбір әмірдің екі орынбасары болды. Бірінші орынбасары әмірлікте салық және қаржы мәселесімен, екіншісі дін ісімен айналысты. Халифатқа қарамағындағы аймақты басқарып тұру үшін өте көп әскер керек болды. Бүкіл халифаттағы әскердің басшысы халифтың өзі болып, бас қолбасшы рөлін атқарды. Әрбір әмірлікте жергілікті әскери басқару жүйесі жүргізілді. Әскер бастығы дәрежесі жағынан аймақтағы екінші адам болып саналды. Омейя әулетінің негізгі әлеуметтік тірегі арабтың феодалданған ақсүйектері болды.
Омейя әулеті билік құрған Араб халифатында қоғамдық мекемелер мен мешіттер салуға көп көңіл бөлінді. Сауда және қолөнер айтарлықтай дамыды. Сауда айналымына алтын динар мен күміс дирхем енгізілді.
Омейя әулеті басқарған Араб халифаты орта ғасырлардағы ең ірі мемлекеттердің бірі болды. Бірақ ұзақ жылға созылған ішкі бақталастық Араб халифатын әлсіретті. 750 жылы Әбу Мүслім бастаған көтерілістің нәтижесінде Омейя әулеті билік басынан қуылып, оның орнына Аббас әулеті келді. Мұхаммед пайғамбардың немере ағасы Аббастан тарадық дейтін араб халифтары әулеті үстемдік құрған алғашқы жүз жылда халифаттағы феодалдық қатынас күшейіп, сауда өрістеді. Аббасилік халифат әсіресе һарун ар-Рашид (768-809) пен Мамун (813-833) тұсында кемеліне келді. Халифат Азия, Африка, Еуропа құрлықтарын қамтыған әлемдік державаға айналды. Бұл құрлықтардағы халықтардың өздеріне тән тарихи, мәдени, діни ерекшеліктері болды. Олар әр түрлі тілде сөйлеп, өз салт-дәстүрлерін ұстанды. Бұл сияқты ала-құлалық түбінде әлемдік державаның күйреуіне әкеліп соғатын. Мұндай тағдырдан Халифат та қашып құтыла алмады. ВЫЫЫ-Х ғасырларда Халифат бірнеше тәуелсіз мемлекеттерге ыдырап кетті. Олардың ішіндегі ірілері Бағдад халифаты (750-1258), Фатимилер халифаты (909-1071), Кордова халифаты (756-1031), Саманилер мемлекеті (875-999) т. б. болды.
1258 ж. Шыңғысханның немересі Хулагу хан басқарған моңғол әскері Бағдадты басып алды. Аббас әулетінің соңғы халифі Мустасим өлтірілді де, Араб халифаты мемлекет ретінде жойылды.
План рассказа:
Рассказ
К XIV веку Москва превращается в столицу крупного княжества, которое соперничает с могущественной Тверью. Успехи Москвы закрепила дальновидная политика Ивана Калиты. При нем начинается монументальное строительство столицы, он же расширяет территорию Кремля и обносит ее в 1339 г. дубовыми стенами.
В 1367 г. Дмитрий Донской сооружает вокруг Кремля белокаменные стены, превращая его в мощную крепость. Периметр стен (около 2000 м) близок к нынешнему, составляющему 2235 м при площади в 26,5 га. Первоначально Кремль имел 8 или 9 башен. Каменная кладка была выполнена за один сезон. Количество рабочих оценивается примерно в 2000 человек. Верхняя часть стен и башен, а также кровля были деревянными.
На территории Кремля первым каменным зданием являлся Успенский собор, заложенный в 1326 году, при Иване Калите. Строители возводили здания из белого камня (известняка). В 1329 году закладывается церковь Ивана Лиственичника, в 1330 — храм Спаса на княжеском дворе, в 1333 году на месте деревянной возводится церковь архангела Михаила.
Эти постройки не сохранились. Аналогом пространственного решения тогдашних храмов может, вероятно, служить Звенигородский Успенский собор (XIV век), продолжавший традиции Владимиро-Суздальской архитектуры. Это одноглавый храм строгих пропорций, квадратный в плане, с тремя апсидами. Фасад расчленён архитравом по горизонтали и опорными столбами по вертикали.
Наиболее интересно архитектура Московского княжества проявила себя в Коломне, которая была стратегическим пунктом обороны. Здесь строятся несколько каменных храмов, в том числе Успенский собор 1379-1382 г., который впоследствии был перестроен. В Серпухове и Можайске возводятся: Никольский собор и церковь Иоакима и Анны. В Москве в 1393-1397 годах строится Благовещенская церковь. В 1393-1394 годах – церковь Рождества Богородицы.
Самое раннее из сохранившихся сооружений ранней Москвы (Московского княжества) — Успенский собор на Городке в Звенигороде (1399 г.) сооружен в традициях владимиро-суздальского зодчества. Однако появляются и новые отличительные особенности: тройная лента белокаменной резьбы растительного характера, архивольты порталов и закомары имеют четкие килевидные заострения, но главное – применение ступенчато-повышающейся конструкции сводов и усложненное завершение (4 дополнительных диагональных закомары и кокошники в основании барабана). Четко прослеживается мотив движения ввысь, формы органичны, глава как будто вырастает из сводчатого завершения.
Рассмотренные выше памятники раннемосковского зодчества показывают, что к концу XIV века великокняжеские зодчие уже хорошо освоили технику каменного строительства и выработали на основе современных тенденций разных художественных школ тот архитектурный стиль, который соответствовал возвышающейся Москве.
