Көлемі ЗО жол. Бұл шығармада тұтас халыққа арнап айтылған терең де күрделі ойлар шерлі жүректен шамырқанып, толқып шыққан. Үлкен адамгершілік, қайраткерлік, оқымыстылық биікке көтерілген ақын үні бірде айбарлы, бірде кекті, бірде мұңлы. Қазақ халқын бөлмей-жармай, түгел қамтып, тұтас шолып, баршасына бағыштап айтылған өлеңнің әлеуметтік салмағы орасан зор. Ақын алдымен көз алдыңызға мұрты аузына түскен, бір ұрты май, бір ұрты қан, алғашқыда шырайы сартша жылтырап тұрған қазақтың кескінін алып келеді. Осыдан кейін барып оның ішкі әлемін, мінез ерекшеліктерін айқындап аша бастайды.
— Я знаю тебя много лет, но ты никогда не обращался ко мне за советом или Я не могу вспомнить, когда ты в последний раз приглашал меня в свой дом на чашку кофе, хотя моя жена, крёстная твоего единственного ребёнка. Будем сейчас откровенны: ты никогда не искал моей дружбы и ты боялся быть у меня в долгу.
— Я не хотел нажить неприятностей.
— Я понимаю. Ты нашёл в Америке рай: у тебя хорошо шёл бизнес, тебя защищала полиция и тебе не нужны были такие друзья как я. А теперь, ты приходишь и говоришь: Дон Корлеоне, мне нужна справедливость. Но ты не просишь с уважением, не предлагаешь дружбу, даже не думаешь обратиться ко мне — крёстный. Нет, ты приходишь ко мне в дом в день свадьбы моей дочери и просишь убивать за деньги.