Bu dunyoda eng aziz inson,
u onadir, u ona.
Bir she'rda shunday misralarni o`qigan-dim. Darhaqiqat, onalar ulug` va mo`'tabar. Zotan, ular bizni dunyoga keltirib, oq yuvib-oq tarab ulg`aytiradilar.
Mendan ham "Dunyoda eng aziz inson kim?" deb so`rasalar "Mening onam" der edim baralla.
Onajonimning munis chehralarida ajib fazilatlar balqib turadi. U kishi mehribon, jonsarak, kamolimiz, iqbolimiz yo`lida doi-mo joni xalak.
Shu bois onajonimni ummonga mengzagim keladi. Chunki u kishining mehr buloqlaridan qanchalar bahra olmaylik, sira kamaymaydi, yanada jo`-shib, to`lib-toshib boraveradi.
Onamni quyoshga o`xshataman.
Oftob o`z shu'lalari bilan butun borliq-ni nurafshon etsa, iliqlik baxsh etsa, onamning mehri shuurimizga taft berib, qalbimizni ziyoga chulg`aydi.
Объяснение:
Абу Наср ибн Мухаммед аль-Фараби[2][4], употребительное сокращение имени — аль-Фараби (в латинизированной форме — Alpharabius; 870 или 872[5], Фараб[6], совр. Казахстан — между 14 декабря 950 и 12 января 951[7], Дамаск[6], совр. Сирия) — философ, математик, теоретик музыки, учёный Востока. Один из крупнейших представителей средневековой восточной философии. Аль-Фараби — автор комментариев к сочинениям Аристотеля (отсюда его почётное прозвище «Второй учитель») и Платона. Его труды оказали влияние на ибн Сину, ибн Баджу, ибн Туфайля, ибн Рушда, а также на философию и науку средневековой Западной Европы. Ему приписывается создание Отрарской библиотеки.