Это означает что я очень тупая
Объяснение:
Губаты — маленькая ласяня, якое было паранена ў лесе ваўком і сцякала крывёй. Тут яго занйшоў ляснік, які, каб выратаваць яго ад смерці, забраў малое цяля да сябе. “—Трэба ратаваць цябе, цяля маё, — сказаў ляснік, пад-сунуў пад жывот ласяняці спачатку адну, а пасля і другую руку, падцягнуў, выносячы з-пад кустс, пасля падкінуў, высока падняў, што ў ласяняці не толькі абвіслі доўгія белаватыя ногі і не маглі дастаць зямлі, але і закружылася ад непрывычкі галава, і панёс, блытаючыся ў роснай папараці, што па грудзі рабіла вільготнай яго вопратку.”
У гэты момант ласяня бачыць краявіды і ўзгадвае сваю матулю, якая вадзіла яго сюды і “. Яны з маці часта стаялі тут, на беразе, і з вялікай цікавасцю глядзелі туды, гадаючы, што там за жыццё...”
Прынёсшы звера ў хату, ляснік прыпыніў кроў, апрацаваў рану ласяня. Напачатку, яно думала, што зараз памрэ ад болю, аднак праз некаторы час яму стала лягэй і яно адчула голад: “і нават нечакана - боль пачаў паціху слабець, пакідаючы толькі пра сябе напамінак, шчымлівы зуд, і здалося, што параненая нага, якая торгала, палягчэла, стала лёгкая-лёгкая. Мужчына гладзіў яго па галаве, шыі, і яно сцішылася, ткнулася галавою да цвёр-дага долу, стомлена, але з палёгкаю заплюшчыла вочы, адчуваючы, што будзе жыць, што небяспека праходзіць, прападае, а замест яе прыплывае спакой ды суцяшэнне, што стала менш балець, а пасля раптам захацелася есці”
Карміць ласяня памаглі лесніку яго дзеці — хлопчык і дзяўчынка, якія моцна палюбілі і пасябравалі з ім. Ласяня таксама палюбіла дзяцей, яны дурэлі разам, хлопчык прыносіў яму ежу штодня і розныя прысмакі.
У адзін з дзён леснік вырашыў адпусціць ласяня на волю, калі яно акрыяла. У гэтым эпізодзе малюнкі прыроды дапамагаюць нам зразумець жаданне Губатага вярнуцца да людзей:
“За выганам пачаўся малады лес, які знаёма запахнуў зеленню, смалой, расою, — і ў душы Губатага нешта як варухнулася, захацелася бегчы, і ён, ужо нічога не помнячы, не азіраючыся, мінуў маладняк і памчаў у глыб лесу. Стары сасоннік яшчэ болей завабіў нечым невядомым, родным, мілым, што ён адчуў такое вялікае шчасце, якое, здаецца, не толькі поўніла грудзі, але і ахмяліла зусім. Ён прабег яшчэ, тыцнуўся ў высокую траву і нечакана, зморшчыўшыся, спыніўся: гэта былі калючыя ажыны.
Губаты хутка выблытаўся назад, адчуваючы, як гараць агнём падрапаныя ногі, прайшоў крыху, асцярожна дакра-нуўся мордай да высакаватага густога ядлоўцавага куста — і зноў хуценька адскочыў, адчуваючы, што запякла наколатая далікатная мыза. Ап'яненне воляй прайшло, і ён адчуў, што шмат чаго тут не ведае, а вось леснікоў двор знае ўжо да драбніц, адчуў, што і лес сустрэў яго непрыхільна.”
Дзці знайшлі яго і бацька не здолеў ім адмовіць. Ён застаўся ў гаспадарцы, аднак хутка падрос і стаў моцным маладым ласём, якога клікала воля. Леснік адвёз яго у Налібоцкую пушчу і іпакінуў там.
Тут малюнкі прыроды дапамагаюць нам убачыць як непрыязна сустрэў лес і звяры новага суседа, як цяжка было Губатаму прызвычаіцца да здаецца, сваёй стыхіі.
У апошнім эпізодзе лася забіваюць браканьеры. Гэта здараецца таму, што Губаты прывык давяраць людзям і ён не пабег, убачыўшы іх.
