Объяснение:
Лиро-эпостық жырлар ғашықтық жырлар - лирикалық әрі эпикалық шығарма. Оқиға желісі бірін-бірі құлай сүйген екі жас арасындағы махаббатқа құрылады. Көпшілігінің оқиғасы сүйгеніне қосылуды аңсаған, жастарға ескі салт-сана қарсы тұрып, мерт қылумен аяқталады. Лиро-эпостық жырларларда халықтың тұрмыс-салты, әдет-ғұрпы, наным-сенімі, көңіл-күйі көбірек суреттеледі. Оларда реалистік және романтикалық көріністер сабақтаса келіп, реалистік әдіс басым жатады. лиро- эпостық жырларда кейіпкерлер батырлар емес, карапайым адамдар. Екі жастың бір -біріне деген сүйіспешілігін жырлайтын эпостарда, негізінен, махаббат отына жанған қыз бен жігіттің қосыла алмай, трагедияға ұшыраған тағдыры баяндалады. Әдетте, олардың бақытына кедергі болатын нәрсе -ата- аналардың қарсылығы немесе қызға ғашық басқа жігіттің жауыздығы , иә болмаса екі рудың араздығы болып көрсетіледі.
Ғашықтық жырлар көркем фольклордың даму барысында батырлық эпостан кештеу қалыптасқан, бірақ бұл қаһармандық жыр мүлде өшіп, оның орнына романдық эпос келді деген сөз емес, Эпостың бұл екі түрі көп уақыт бірге , бір -бірімен байланыса, қатарласа дамыған. Ұқсастықтары да аз емес. Олардың жалпы поэтикалық сипаты ұқсас. Айталық, сюжеттік құрылымдардың бір типті болып келуі, образдар жүйесіндегі біркелкілік, өлең құрылысы мен бейнелеуіш құралдардың біртектілігі секілді белгілер эпостың екі түрінде де кездеседі. Ғашыктык жырлар көп вариантты болып келеді Оның себебі көп замандар бүл жырлар ауыздан- ауызға тарап, біреуден біреу жаттап алу арқылы кейінгі ұрпаққа жетіп баспаға іліккен.[1]
Объяснение:
На протяжении всего романа Абай выступает вместе с народом. Всю жизнь его сопровождает Ербол — простой человек, друг и товарищ с юности. Благодаря Ерболу Абаю удается безнаказано встречаться с его первой любовью Тогжан. Благодаря Тогжан Абай познал вкус настоящей любви, и на протяжении всей книги мы встречаем воспоминания Абая о ней. Второй большой любовью Абая, или продолжением первой, стала любовь к Айгерим, походившая на Тогжан. Абай решил на ней жениться, но права на девушку принадлежали другому. Абаю удалось предотвратить брак Айгерим, заплатив полностью калым ее отцу и удовлетворив все материальные претензии ее жениха.
Медленно, мучительно назревает конфликт с отцом. Когда Абай взрослеет, его отношения с отцом еще более ухудшаются. Первый случай острого сопротивления мнению отца — это казнь бедного и ни в чем неповинного Кодара. В развернувшейся после этого случая борьбе, Абай отказывается принимать сторону хитрого Кунанбая. И чем старше становится Абай, тем больше у него противоречий с отцом и его сторонниками, а позже последователями: Такежаном, Уразбаем, Майбасаром и др.
Как яростно Абай защищает бедняков, когда наступает тяжелое время для народа — джут. Он, не боясь отца, раздает беднякам сено и скот, чтобы уменьшить их бедственное положение.
Многолетняя дружба связывала Абая с Даркембаем. Умудренный жизнью Даркембай — это сама боль, страдания народа, его жизненная стойкость. Один из многих бедняков, он выделяется решительностью характера, живым языком, ясным умом, живет достойно с пониманием своей моральной правоты. Именно это чувство позволяет ему, отстаивая интересы Дармена, бросать в лицо Кунанбаю резкие, как удар плети, слова.
Абая характеризует дружба с Базаралы. Этот человек как степной орёл. Он по-настоящему храбрый человек на большие дела. Это степной бунтарь-одиночка. Дерзко, с бесшабашной удалью под покровом ночи мстит он богачам за унижения и оскорбления. Он проходит сквозь бесконечные преследования, попадает на каторгу. В конце концов, путь Базаралы пересекается с путем Абая, и он начинает служить людям.
Абай становится заступником народа, он поэт-борец, у него непререкаемый нравственный авторитет. Он выступал против устаревших патриархально-родовых традиций сохранявших свою силу во времена Абая Молодежь воспринимает Абая как наставника. Среди «новой» молодежи и сыновья Абая – высокоодаренные юноши — Абиш, Магаш. Как любит их Абай, ведь он видит в них будущее своего народа.