ответ:
мій улюблений міфологічний герой
я прочитала багато міфів, і грецька міфологія полонила мене своїм оптимізмом, красою, благородством. прометей, ахілл, геракакл, деметра, персефона, дедал, ікар та багато інших героїв надовго залишаються в пам'яті. та найбільше мені сподобався орфей.
він був дивовижним співаком. орфей «співав так, що зачаровував навіть диких звірів, а дерева і скелі підступали ближче послухати той спів». замовкали тоді галасливі птахи, вщухали буйні вітри, морські хвилі лагідно лягали на берег. і вся природа завмирала, слухаючи божественного співця. музика і спів орфея аргонавтам здолати труднощі їхнього походу за золотим руном.
орфей зазнав романтичного кохання до евридики. та не судилося їм щастя. евридика померла від укусу змії. а орфей тяжко переживав її смерть. він самотньо сидів на березі моря, і його спів бринів, як плач.
не витримуючи розлуки з коханою, орфей вирішив спуститися у царство мертвих і вивести звідти евридику. він звернувся з проханням до бога підземного царства аїда. у його словах було скільки щирості, туги, палкого кохання, що аїд змилосердився і відпустив евридику.
щасливий, він повертався на землю. та все ж не зміг уберегти кохану. під час подорожі на землю, турбуючись про евридику, орфей озирнувся і через це навіки її втратив.
до кінця своїх днів орфей тужив за евридикою, залишившись їй вірним.
мене привабив цей герой своїм великим талантом і надзвичайною вірністю у коханні.
як згадка про дивовижний талант орфея на небі палає сузір'я ліри. а про його вірну любов люди розпові легенди ось уже багато століть.
объяснение:
Объясненив духовной сфере люди формируются эстетически и нравственно, поэтому ее трудно переоценить. в совокупности с и социально-политической сферами она определяет специфику общества во всей его целостности. духовная сфера включает в себя духовную культуру (научную, философско-мировоззренческую, правовую, нравственную, художественную), которая формирует определенный тип человеческой личности в интересах общества, регулирует поведения человека в процессе его взаимоотношении с обществом себе подобных, с природой и окружающим миром. из этого вытекает и другая функция духовной культуры – формирование познавательных личности.е:
паэма была завершана класікам 23 мая 1910 года ў пецярбургу і ўпершыню апублікавана ў газеце «наша ніва» 21 чэрвеня 1912 года[1].
гэтай паэмай адкрываецца шэраг фальклорна-рамантычных паэм у творчасці я. купалы дакастрычніцкага часу. у лісце да л. клейнбарта 11 студзеня 1929 года аўтар аднёс паэму да твораў, спароджаных выключна фантазіяй. паэма красамоўна сведчыць пра арганічную нацыянальна-фальклорную сутнасць купалаўскага мастацкага бачання свету, скандэнсаванасць народнасці яго мастацкага мыслення і рамантычнага стылю. гэта класічны ўзор героіка-рамантычнай паэмы[3].
паэма прысвечана лёсу мастака ў грамадстве. на вяселле дачкі князь кліча мясцовага гусляра і патрабуе ад яго песень у сваю хвалу і на пацеху вяльможным гасцям. ён папярэджвае музыку, што пакарае смерцю, калі той не выканае загад. але замест пахвалы князю з вуснаў гусляра гучыць суровая праўда пра бязлітаснасць і чужасць князя народу, цяжкі паднявольны лёс падданых князя. за непакору і непаслухмянасць князь загадвае закапаць гусляра жывым разам з гуслямі. гусляр гіне, але памяць аб ім у народзе вечная, як той курган, што як сімвал народнай памяці ўзнёсся над магілай народнага заступніка[3].
ідэя паэмы празрыстая: народнай памяці варты толькі той мастак, які аддае справе народа і свае песні, і сваё жыццё; сапраўднае мастацтва толькі тое, што служыць народу; у службе народнай праўдзе — веліч і прызванне мастака. па сваім гучанні паэма паліфанічная. мастацкая форма паэмы выключная па сваёй прыгажосці і ўздзеянні на чытача сваёй надзвычайнай эмацыйнай сілай, яркай палітрай метафар, эпітэтаў, гі, выключна зграбнай кампазіцыяй — як агульнай, страфічнай, так і звязанай з падачай дзеяння ў яго развіцці[3].
у паэме 12 раздзелаў, кожны з якіх складаецца з 4 катрэнаў. змена, рухомасць гучання строфаў суадносяцца з разгортваннем сюжэту. экспазіцыйны 1 раздзел — частка твору шырокага эпічнага размаху. пачатак сюжэтнага апавядання ў паэме як бы прыспешаны, але завязка дзеяння ў цэлым непаспешлівая, з падрабязным раскрыццём абставін дзеяння — апісаннем княжацкага замку, «бяседы вялікай у князя» (2 і 3 раздзелы) і з падрабязнай характарыстыкай гусляра (4 і 5 раздзелы). у цэнтральных, самых драматычна-напружаных раздзелах (6—10) ідзе дыялог князя і гусляра. словы гусляра вытрыманы на самай высокай ноце. у кульмінацыйным 10 раздзеле «князь стаіць, князь маўчыць, жуда, помста б'е з воч». у 11 раздзеле наступае развязка канфлікту. заключны раздзел як бы вяртае чытача да першага раздзелу і так узнікае адзінага тону эмацыянальная рамка сюжэтнага дзеяння[3].
«курган» — шэдэўр не толькі я. купалы, але і ўсёй новай беларускай літаратуры. уздзеянне паэмы на беларускую літаратуру пачалося адразу ж пасля яе з'яўлення. асабліва яно прыкметнае у зборніку к. буйло «курганная кветка» (1914), а таксама на «абразках» з. бядулі (1913), на першай рэдакцыі паэмы я. коласа «сымон-музыка» (1918)
Объяснение: