Барыс, ірбіс – мысық тұқымдасына жататын жыртқыш аң. Дене тұрқы 125 – 135 см, биіктігі 60 см (шоқтығынан алғанда), құйрығы 90 – 100 см, салмағы отыз – қырық килограмдай. Түсі көк сұр, теңбіл шұбар, сақина тәрізді дөңгелек қара дақтары бар, жүні ұзын әрі қалың. Қазақстан мен Орталық Азияның биік тауларында (2000 м-ден астам) кездеседі. Оның ең көп жүретін жері – басын мәңгі қар басқан тасты тік беткейлер мен қиялар. Қыста қар қалың түскенде, барыс таудың орманды белдеуіне дейін төменге түседі. Барыс тұяқты жануарларды, әсіресе, арқарды, тау текені, тау ешкілерін, еліктерді, ал құстардан ұлар мен кекіліктерді ұстап жейді. Қорегін негізінен іңірде немесе түнде аулайды. Қазақстандағы барыстың саны жүз сексен – екі жүздей. Олар негізінен Ақсу-Жабағылы, Алматы, Марқакөл қорықтары мен Алматы, Лепсі, Тоқты қорықшаларында мекендейді. Аулауға тыйым салынған, санының азайып кетуіне байланысты халықаралық және ұлттық «Қызыл кітапқа» (1996) енгізілген. Қазақ ежелден барыстың тектілігін, батылдығын, айлалылығын пір тұтқан. Дәстүрлі жыл санауымыздың үшінші жылы Барыс жылы. Барыс Алматы, Астана қалаларының төлтаңбаларында бейнеленген
Данный рассказ имеет два название – второе – это «Акимыч». Почему? Потому что именно он является главным героем произведения. Краткое содержание Носова «Кукла» познакомит читателя с этим человеком. Повествование ведётся от лица самого Евгения Носова. Он рассказывается о своём боевом товарище, с которым они вместе воевали в годы Великой Отечественной войны. Они с Акимычем вместе участвовали в нескольких военных операциях, в том числе в Белоруссии и Польше. Но однажды друга ранило. Контузия не незаметно. До сих пор, хотя уже десятилетия, когда тот волнуется, то утрачивает дар речи, бледнеет, умолкает и с мукой глядит на собеседника, а губы при этом бес вытягиваются трубочкой.- Читайте подробнее на
