- Я быў тут уначы... Не мог жа я спаць, як вы. Тут цывiлiзацыя, а вы... - напаў ён на нас з Мiшкам.
- Ну!
- Не крычы, - агрызнуўся Сашка, - самi праспалi. Я толькi хацеў узмацнiць зарад гэтага жалезнага абломка, якi вы называеце лiсцiкам, i паклаў пад прамень тэлекамеры. Хто яго знаў, што ён зусiм разрадзiцца.
Не ведаю, што зрабiлi б мы з Сашкам, каб не настаўнiк. Ён пачуў наш крык i прыйшоў у лабараторыю.
- Ваюеце? - усмiхнуўся настаўнiк, i мы адразу астылi.
Ён выслухаў нас моўчкi, не сказаўшы нi слова асуджэння, быццам так i трэба было Сашку дзейнiчаць. Потым сказаў:
- Нiчога страшнага не здарылася. Думайце, шукайце, можа, Вiцеў лiсцiк зноў загаворыць. А няўдачы бываюць нават у выдатных даследчыкаў...
Калi настаўнiк пайшоў, мы яшчэ нейкi час пастаялi, пакуль у нас з Мiшкам зусiм не знiкла злосць на Сашку. I тады далi адзiн аднаму клятву:
- Будзем шукаць, нават калi на гэта спатрэбiцца ўсё наша жыццё.
begin
writeln('Координаты первого поля:');
write(' x1 = ');
readln(x1);
write(' y1 = ');
readln(y1);
writeln('Координаты второго поля:');
write(' x2 = ');
readln(x2);
write(' y2 = ');
readln(y2);
writeln;
{ Поскольку Ферзь ходит и как ладья (горизонталь - вертикаль),
и как слон (диагональ), нам надо объединить эти направления.
Как было сказано в задаче boolean36, для успешного перехода
ладьей необходимо совпадение или координат x, или координат
y. Поэтому выражение f будет состоять в том, что или x1=x2,
или y1=y2: }
f := (x1 = x2)or(y1 = y2);
{ Но ферзь может ходить и как слон, поэтому выражение g будет
состоять в том, что разницы соответствующих координат по
модулю равны между собой (см. предыдущую задачу boolean38):}
g := abs(x1 - x2) = abs(y1 - y2);
{ Таким образом, поскольку ферзь ходит или как ладья, или как
слон, то выражения f и g объединим логическим оператором or
("или" - или ладья, или слон):}
writeln(f or g);
readln
end.
- Я быў тут уначы... Не мог жа я спаць, як вы. Тут цывiлiзацыя, а вы... - напаў ён на нас з Мiшкам.
- Ну!
- Не крычы, - агрызнуўся Сашка, - самi праспалi. Я толькi хацеў узмацнiць зарад гэтага жалезнага абломка, якi вы называеце лiсцiкам, i паклаў пад прамень тэлекамеры. Хто яго знаў, што ён зусiм разрадзiцца.
Не ведаю, што зрабiлi б мы з Сашкам, каб не настаўнiк. Ён пачуў наш крык i прыйшоў у лабараторыю.
- Ваюеце? - усмiхнуўся настаўнiк, i мы адразу астылi.
Ён выслухаў нас моўчкi, не сказаўшы нi слова асуджэння, быццам так i трэба было Сашку дзейнiчаць. Потым сказаў:
- Нiчога страшнага не здарылася. Думайце, шукайце, можа, Вiцеў лiсцiк зноў загаворыць. А няўдачы бываюць нават у выдатных даследчыкаў...
Калi настаўнiк пайшоў, мы яшчэ нейкi час пастаялi, пакуль у нас з Мiшкам зусiм не знiкла злосць на Сашку. I тады далi адзiн аднаму клятву:
- Будзем шукаць, нават калi на гэта спатрэбiцца ўсё наша жыццё.
Объяснение: