Бөрүбай 24 жаштагы жаш жигит. Ата-энесинен ажыраган Бөрүбай атасынан үйрөнгөн кесибин улантат. Ал боз үйдүн жыгачтарын жасайт. Бир күнү ал саадагы менен кара мылтыгын асынып аң уулап чыгат. Жолунан ак боз үйгө туш болот. Бул Самат ажо аттуу элбашынын үйү болот. Ажонун сулуу Арзыгүл аттуу кызын жактырып калат. Бирок ал кызга жетпей калат.Себеби ал колунда жок жигит эле. Арзыгүлдү алганы келген карыган абышка Жооруну канжар менен өлтүрүп, Бөрүбай ал жерден алыс жакка качып кетет. Башка жерге барып эл арасына отурукташып, боз үй жасап, малдуу болот. Бирок Арзыгүлдү унута албайт. Күйүтүн чоор менен чыгарууну адат кылып алат. Бир күнү Бакалбай куучуга жолугат. Бакалбай куучу ага чоор ойнобоосун эскертет.
Жылан кыздын аруу сезими
Бөрүбай жашырынып, Бакалбай куучунун айтканын укпай, токойго барып чоорун тарта берет. Аны Бакалбай куучу билип калат да, айтканды укпадын, эми өзүң бил дейт. Ал токойдун аты - Жыландуу. Ал жер - жыландын ордосу дейт. Аны укпаган жигит кызыл карагайдын түбүнө келип чоорун ойной берет. Бир күнү чоорун ойноп бүтүп, кетип баратса "Жардамга" деген үндү угат. Бул чоордун үнүнө арбалган жылан падышасынын кызы болот. Кыз жылан ата-энесинин тыйганына көнбөй, жыландар дүйнөсү менен коштошуп, адамга айланып калат. Бөрүбай анын Арзыгүлгө окшош экенин көрүп карап туруп калат. Кыз аны атайын издеп келгенин айтат. Бөрүбай сүйүнүп кетип бирге жашоого сунуш киргизет. Кыз да бара турган жери жок экенин айтып, атын Арзыгүл деп аташын, сырын сурабашын, үйүнө эч ким келбешин суранат. Бөрүбай дароо макул болуп, түн ичинде эч кимге көрүнбөй Аңыр-Көлгө көчүп кетишет.
Эненин мээрими
Киши көзүнөн оолак кеткенин Бакалбай дароо эле билип коет. Жигитке жолугуп аялы адам эмес жылан экенин айтат. Бөрүбай шектенип калат. Бул кезде колуктусу кош бойлуу болуп, айы-күнүнө жетип калган болот. Аны сезген Арзыгүл төрөт учурунда эч ким келбешин жана Бөрүбайды да 7 күндөн кийин келишин суранат. Бала төрөлгөндө Бөрүбай алыстан ага Аманат деп ат коет. Алыстан карап койуп журөт, үчүнчү күну Бакалбай куучу жолугуп, аялы жылан тукумунан экенин айтып, 7 күн күтсө кеч болорун айтып, жигиттин кызга берген убадасын унуттурат. Ал үйүнө кирип келсе, жарымы адам, жарымы жылан аялын көрөт. Ошондо Арзыгүл сырын айтып, убадага туруксуз болдуң деп нааразы болот. Келбей турганда толук адамга айланмак экенин айтат. Баланы өзүн карагын деп, бир көзүн чыгарып берет. Бала ыйлаганда оозуна салгын деп айтат. Бир көзү калган эне жылан коштошуп, көлгө сойлоп кирип кетет. Жыландар падышачылыгынан куулган жылан кыз кайра баралмак эмес болчу. Ошентип ал өзү жалгыз бир көзү мененкөл түбүндө жашап калат. Аманатты Бөрүбай багып алат. Ал чоңойгуча жылан энеси экинчи карегин да берет. Ошентип жылан сокур болуп калат. Бала чоңойуп калганда, Бакалбай куучу айтып берет баарын. Анткени атасы күндө эле бир жакка кете берчү экен. бала сураса жооп берчү эмес экен. Бакалбай куучу айткандан кийин , Аманат ишенбей атасынын артынан барып, ак жылан энесин көрөт. Жыландын артынан көлгө кирип, энелеп кыйкырып ыйлайт. Эне жылан сууга чөгүп кетпесин деп балага сүзүп келет,бала менен эне көрүшөт. Сокур көзүнө баласынын ысык жашы тийгенде жылан эне адамга айланат экен. Ошентип алар чогуу жана бактылуу жашап калыкан экен.
Ассигнационный рубль — сначала расчётная, вспомогательная, а затем — основная денежная единица Российской империи с 1769-го по 1 января 1849 года, имевшая хождение наравне с серебряным рублём с рыночным курсом взаимного обмена обеих валют. Всего было 4 выпуска российских ассигнаций: в 1769—1785 гг., 1786—1818 гг., 1802 г. и 1818—1843 гг. На российских ассигнациях использовались надписи «Действуетъ къ пользе онаго» и «Любовь къ Отечеству».
Появление ассигнационных рублей было вызвано большими расходами правительства на военные нужды, приведшими к нехватке серебра в казне (поскольку все расчёты, особенно с зарубежными поставщиками, велись исключительно в серебряных и золотых монетах). Нехватка серебра и огромные массы медных денег во внутрироссийском торговом обороте приводили к тому, что крупные платежи было крайне сложно осуществлять. Так уездные казначейства были вынуждены при сборах подушных податей снаряжать целые экспедиции, поскольку для перевозки в среднем каждых 500 рублей налога требовалась отдельная подвода. Всё это вызвало необходимость введения неких государственных обязательств, своего рода векселей для крупных расчётов.
Первая попытка введения ассигнаций была предпринята Петром III, подписавшим 25 мая 1762 г. указ об учреждении государственного банка, который должен был выпустить в обращение ассигнации номиналом в 10, 50, 100, 500 и 1000 рублей на общую сумму в 5 млн рублей.
Указ не был выполнен вследствие дворцового переворота, осуществлённого Екатериной II, которая в свою очередь через 6 лет вернулась к идее выпуска ассигнаций. 29 декабря 1768 г. был подписан, и обнародован 2 февраля 1769 г. манифест об учреждении в Санкт-Петербурге и Москве отделений Ассигнационного банка, получившего эксклюзивное право эмиссии ассигнаций. В манифесте говорилось, что ассигнации имеют хождение наравне с монетой и подлежат немедленному обмену на монеты по первому требованию в любых количествах. Было установлено, что выпуск бумажных денег не должен превышать наличную сумму монеты, находящейся в банке. Изначальный капитал Ассигнационного банка составлял 1 млн рублей медными монетами — по 500 тыс. рублей в Петербургской и Московской конторе. Лимит эмиссии ассигнаций также был определён в 1 млн рублей. Банком были выпущены следующие номиналы: 25, 50, 75 и 100 рублей. Деньги этого выпуска имели примитивный внешний вид, что упрощало фальсификацию. Ассигнации достоинством в 25 рублей переделывались в 7Поэтому указом от 21 июня 1771 года денежные знаки номиналом в 75 рублей были прекращены к выпуску и изъяты из обращения. Эти ассигнации являются редкостями и представляют коллекционный интерес.
Первоначально выпуск ассигнаций имел большой успех, однако поскольку в банке находилась лишь медная монета, то обмен ассигнаций производился только на неё. Это положение было закреплено законодательно указом от 22 января 1770 г. Таким образом ассигнация накрепко привязывалась к медной монете, которая отныне становилась фактически лишь разменным средством последней. В начале существования новой денежной системы этот диспаритет ещё не мог сильно влиять на покупательную способность нового, не обеспеченного драгоценным металлом рубля. С 1780 г. был запрещён ввоз и вывоз ассигнаций за границу: ассигнационный рубль перестал быть конвертируемым. В то же время эмиссия ассигнаций увеличивалась, и со второй половины 1780-х гг. началось резкое понижение курса бумажных денег, потянувшее за собой и свой разменный эквивалент — медные монеты. Появились ножницы цен, отныне в стране существовали две независимые денежные единицы: серебряный рубль, обеспеченный запасами драгметалла в казне и равный 100 серебряным копейкам и ассигнационный рубль, не обеспеченный ничем, кроме доверия населения к власти, и равный 100 исключительно медным копейкам.
К концу XVIII—началу XIX века курс ассигнаций резко упал. Правительством было обещано уменьшить количество бумажных ассигнаций, но обещание так и не было сдержано. Манифестом от июня 1787 предусматривалось количество ассигнаций в 10 миллионов рублей, но оно выросло до 57,7 миллионов рублей.
Монумент Михаила-Архангела в Сочи — это колонна, с установленной на ней скульптурой Архангела Михаила, который считается главой Небесного воинства, а также покровителем города Сочи. Находится этот культурный объект на эспланаде Курортного проспекта в Центральном районе города. Сама скульптура высотой около 7 метров, отлита из бронзы по проекту В. Зеленко. Отлили ее на белорусском предприятии «Отменное литье». Подиум, на котором установлена скульптура святого Михаила Архангела выполнена из красного гранита и является двадцатиметровой колонной из железобетона. Установили этот памятник 10 мая 2006 года на месте, где захоронены русские солдаты, которые погибли во время защиты форта Александрия. На постаменте имеется табличка, которая гласит:"Установлен по повелению градоначальника града Сочи Виктора Викторовича Колодяжного в 2006 году от Рождества Христова."
Монумент "Якорь и пушка" — это композиция, которую создали в память о русских войсках, тех, что погибли в Русско-турецкой войне с 1828 по 1829 годы. Расположена она в Пушкинском сквере Центрального района города Сочи. Установили ее в 1913 году на средства адмирала в отставке российского флота Л.Ф.Долинского в память о победе русских войск над турецкими войсками. Основой композиции является старинная корабельная пушка, которую отлили на Александровском заводе в 1807 году, и якорь, произведенный на Воткинском заводе в 1779 году.
Памятник Н. А. Островскому расположен в сквере на Курортном проспекте в Центральном районе города-курорта Сочи. Сооружён он был к 75-летию писателя в 1979 году. Скульпторами этого монумента являются В. Э. Горевский, С. А. Кубасов и В. Б. Бухаев. Высота этого памятника составляет десять метров.
ответ:Бөрүбайдын окуясы.
Бөрүбай 24 жаштагы жаш жигит. Ата-энесинен ажыраган Бөрүбай атасынан үйрөнгөн кесибин улантат. Ал боз үйдүн жыгачтарын жасайт. Бир күнү ал саадагы менен кара мылтыгын асынып аң уулап чыгат. Жолунан ак боз үйгө туш болот. Бул Самат ажо аттуу элбашынын үйү болот. Ажонун сулуу Арзыгүл аттуу кызын жактырып калат. Бирок ал кызга жетпей калат.Себеби ал колунда жок жигит эле. Арзыгүлдү алганы келген карыган абышка Жооруну канжар менен өлтүрүп, Бөрүбай ал жерден алыс жакка качып кетет. Башка жерге барып эл арасына отурукташып, боз үй жасап, малдуу болот. Бирок Арзыгүлдү унута албайт. Күйүтүн чоор менен чыгарууну адат кылып алат. Бир күнү Бакалбай куучуга жолугат. Бакалбай куучу ага чоор ойнобоосун эскертет.
Жылан кыздын аруу сезими
Бөрүбай жашырынып, Бакалбай куучунун айтканын укпай, токойго барып чоорун тарта берет. Аны Бакалбай куучу билип калат да, айтканды укпадын, эми өзүң бил дейт. Ал токойдун аты - Жыландуу. Ал жер - жыландын ордосу дейт. Аны укпаган жигит кызыл карагайдын түбүнө келип чоорун ойной берет. Бир күнү чоорун ойноп бүтүп, кетип баратса "Жардамга" деген үндү угат. Бул чоордун үнүнө арбалган жылан падышасынын кызы болот. Кыз жылан ата-энесинин тыйганына көнбөй, жыландар дүйнөсү менен коштошуп, адамга айланып калат. Бөрүбай анын Арзыгүлгө окшош экенин көрүп карап туруп калат. Кыз аны атайын издеп келгенин айтат. Бөрүбай сүйүнүп кетип бирге жашоого сунуш киргизет. Кыз да бара турган жери жок экенин айтып, атын Арзыгүл деп аташын, сырын сурабашын, үйүнө эч ким келбешин суранат. Бөрүбай дароо макул болуп, түн ичинде эч кимге көрүнбөй Аңыр-Көлгө көчүп кетишет.
Эненин мээрими
Киши көзүнөн оолак кеткенин Бакалбай дароо эле билип коет. Жигитке жолугуп аялы адам эмес жылан экенин айтат. Бөрүбай шектенип калат. Бул кезде колуктусу кош бойлуу болуп, айы-күнүнө жетип калган болот. Аны сезген Арзыгүл төрөт учурунда эч ким келбешин жана Бөрүбайды да 7 күндөн кийин келишин суранат. Бала төрөлгөндө Бөрүбай алыстан ага Аманат деп ат коет. Алыстан карап койуп журөт, үчүнчү күну Бакалбай куучу жолугуп, аялы жылан тукумунан экенин айтып, 7 күн күтсө кеч болорун айтып, жигиттин кызга берген убадасын унуттурат. Ал үйүнө кирип келсе, жарымы адам, жарымы жылан аялын көрөт. Ошондо Арзыгүл сырын айтып, убадага туруксуз болдуң деп нааразы болот. Келбей турганда толук адамга айланмак экенин айтат. Баланы өзүн карагын деп, бир көзүн чыгарып берет. Бала ыйлаганда оозуна салгын деп айтат. Бир көзү калган эне жылан коштошуп, көлгө сойлоп кирип кетет. Жыландар падышачылыгынан куулган жылан кыз кайра баралмак эмес болчу. Ошентип ал өзү жалгыз бир көзү мененкөл түбүндө жашап калат. Аманатты Бөрүбай багып алат. Ал чоңойгуча жылан энеси экинчи карегин да берет. Ошентип жылан сокур болуп калат. Бала чоңойуп калганда, Бакалбай куучу айтып берет баарын. Анткени атасы күндө эле бир жакка кете берчү экен. бала сураса жооп берчү эмес экен. Бакалбай куучу айткандан кийин , Аманат ишенбей атасынын артынан барып, ак жылан энесин көрөт. Жыландын артынан көлгө кирип, энелеп кыйкырып ыйлайт. Эне жылан сууга чөгүп кетпесин деп балага сүзүп келет,бала менен эне көрүшөт. Сокур көзүнө баласынын ысык жашы тийгенде жылан эне адамга айланат экен. Ошентип алар чогуу жана бактылуу жашап калыкан экен.
Объяснение: