Талай ақын, шешен бабаларымды бұлбұлша сайратқан, жарға соққан толқындай екпінді, наркескендей өткір тілімнің осынау уақытқа дейін тұншығып, қадір-қасиетінен айырылуға шақ қалғанда, қазақтардың көзі ашылып, қазақ тілін «мемлекеттік тіл» деп жариялады. Алайда, мәселе мұнымен біткен жоқ еді. Бойында не рухы жоқ, не қорқақ, не қара бас қамын ойлайтын «маған бәрібір» дейтіндер көбейді. Міне, сондықтан да өткеннің кейбір іргелі тағылымдарына ден қоюға тура келеді. Қазақ тілін алғаш қолданыста бәзбіреулер араб пен парсыны, одан кейін ноғайды былдырлатып, орысты араластырып тілді құртуға шақ қалғанда, аға-буын бұрқ етіп қайнаған, сарқ етіп суалған тілімізді тірілді
В селі Відмінок жили Відмінки. Були вони веселі, цікаві, розумні, але не були нічим подібні. Один все як було, так і називав. Його так і стали називати "Називний". Ще в селі цім жив "Родовий", і не міг без "кого", говорити про самого. Жив іще "Давальний" там. І був дуже він щедрий. Жив там і "Знахідний" також, він був слідопит чудовий, дуже повторяв він все в Родового й Називного. Гордий "Орудний" відмінок всім казав яким він є, і не злякався він Називного, що не першим в списку є. І останній житель міста, ні не міста, а села, він "Місцевим" просто зветься, всім розкаже про місця.