Еуропалық нәсіл , еуразиялық нәсіл — жер бетінде кеңінен тараған көне нәсілдердің бірі. Еуропаға, Солтүстік Африкаға, Алдыңғы Азияға, Солтүстік Үндістанға, еуропалықтар отарға айналдырған аймақтар — Америка, Австралия, Оңтүстік Африкаға тараған. Олардың ең алғаш шыққан жері — Еуропа, қалыптасқан дәуірі — палеолиттің соңғы кезеңі. Еуропалық нәсілге жататын адамдардың шығу тегі ұқсас, әрі сыртқы түр-тұлғасы, яғни морфологиялық, физиологиялық, биохимиялық, т.б. тұқым қуалаушылық белгілері де бір-біріне жақын үлкен топты құрайды. Еуропалық нәсілдің бойы ұзын, терісі мен шаштары біркелкі, түсі ақшал-сарғыш, сақал-мұрты қалың, бас сүйегі ұзынша, бет пішіні сопақтау келген, мұрыны қырлы, әрі түзу және танау тесіктері бір-біріне жақын, қатарласа орналасқан енсіздеу, көзінің үстіңгі қабағындағы қатпарлары айқын байқалмайды, жақ сүйектері алға шығыңқы емес, еріндері жұқа, көздерінің түсі көбіне көкшіл келеді. Терісінің ақшыл түсті болуы күннің ультра күлгін сәулелерін терісіне сіңіру арқылы Д витаминінің түзілуіне мүмкіндік жасайды да, мешел ауруына шалдықпауына әсер етеді. Еуропалық нәсілге антропологиялық сипаттама шашының, көзінің, терісінің түс ерекшеліктеріне қарап беріледі. Осыған байланысты оны үш топқа бөледі: 1) оңтүстік тобы — бұған Еуразияның оңтүстік аймақтарында тұратын адамдар жатады. Олардың терісінің түсі қоңырқай, көздері мен шаштарының түсі қарақоңыр болып келеді; 2) Еуразияның солтүстік аймағында тұратындардың терісі мен шашының түстері ақшыл-ашық, көздері көкшіл түсті болады; 3) Еуразияның ортүстік аймағында тұратындары шашы, терісі ақшыл, кейбірінің терісінің, көзінің де түсі көкшіл түсті болады.
Объяснение:
с xvi по начало xx в. ученые изучали местонахождение и происхождение звезд, в том числе и солнца, оперируя масштабами расстояний в миллиарды световых лет. они наблюдали космос далеко за пределами орбит планет и обнаружили множество звезд и галактик, во вселенной. новые открытия в современной астрономии дополнили эту картину представлениями о взрывающихся галактиках и квазарах, черных и белых «дырах» эволюционирующей вселенной.
прежняя вселенная, представлявшаяся древним и средневековым наблюдателям планетной системой, в центре которой находится земля, а в послекоперниковский период — солнце, превратилась в полный динамизма мир различных эволюционных процессов, а также продуктов дезинтеграции и распада больших космических систем. современную астрономию интересует в первую очередь эволюция окружающего нас мира — от вселенной в целом до отдельных звезд, которые входят в состав еще более крупных образований — галактик, образующих скопления. в 80-е годы xx в. все более отчетливо стали вырисовываться две концепции — «горячей» и «холодной» вселенной. в первой развитие вселенной связывается со взрывами, высокими температурами, космическими лучами больших энергий, необычными турбулентными взрывчатыми лавами в галактиках, новыми типами горячих (молодых) галактик. основные достижения в астрономии xx в. связаны с теорией «горячей» вселенной.
