У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
1) И у Тютчева, и у Есенина одна тема: зимний пейзаж.
2) Оба рисуют открывшуюся им красоту зимнего леса.
3) Оба поэта считают, что это волшебство: "заколдован невидимкой, дремлет лес под сказку сна" (Есенин); "чародейкою Зимою околдован, лес стоит", "сном волшебным очарован» (Тютчев).
4) В обоих стихотворениях в описании встречаются элементы женской одежды. "Косынка" и "шаль" снега у Есенина или "бахрома" у Тютчева.
Различия:
1) Основное различие в том, что у Тютчева красочная картина леса статична, только луч света ее преображает. "Неподвижною, немою, чудной жизнью он блестит". У Есенина зимний пейзаж в движении, черты и приметы раскрываются по мере продвижения по зимней дороге. "Бесконечная дорога убегает лентой вдаль"
2) У Тютчева лес безлюден, присутствие человека не ощущается, и лес также "не мертвец и не живой", У Есенина с самого начала заявлено присутствие лирического героя; "Еду. Тихо"- А последняя строфа подводит итог^усиливая: Скачет конь, простору много . т.e, мы видим лесную дорогу через восприятие ездока. И поэтому его встреча со сказкой мне кажется более убедительной.
3) У Тютчева заснеженный лес воспринимается как данность: ничто в лесу, кроме вспышки той же самой ослепительной красоты под скользнувшим лучом не происходит. Кажется, что и время застыло, заколдовано, остановилось. "В нем ничто не затрепещет . У Есенина стихотворение названо "Пороша". Т.е. речь идет о первом выпавшем снеге, на котором хорошо видны отпечатки. И мы как раз присутствуем при этом процессе: "Валит снег и стелет шаль,"
4) Хотя у Федора Ивановича Тютчева лес одушевлен, но он спит: "Неподвижною, немою, чудной жизнью он блестит". А лес Сергея Александровича Есенина полон жизни и звуков. Слышен звон копыт, перебранка ворон, стук дятла. Любопытная сосна в снежной косынке, точно старушка с клюкой, стоит у дороги, разглядывая путников,