Bu dunyoda eng aziz inson,
u onadir, u ona.
Bir she'rda shunday misralarni o`qigan-dim. Darhaqiqat, onalar ulug` va mo`'tabar. Zotan, ular bizni dunyoga keltirib, oq yuvib-oq tarab ulg`aytiradilar.
Mendan ham "Dunyoda eng aziz inson kim?" deb so`rasalar "Mening onam" der edim baralla.
Onajonimning munis chehralarida ajib fazilatlar balqib turadi. U kishi mehribon, jonsarak, kamolimiz, iqbolimiz yo`lida doi-mo joni xalak.
Shu bois onajonimni ummonga mengzagim keladi. Chunki u kishining mehr buloqlaridan qanchalar bahra olmaylik, sira kamaymaydi, yanada jo`-shib, to`lib-toshib boraveradi.
Onamni quyoshga o`xshataman.
Oftob o`z shu'lalari bilan butun borliq-ni nurafshon etsa, iliqlik baxsh etsa, onamning mehri shuurimizga taft berib, qalbimizni ziyoga chulg`aydi.
