1. Общие требования безопасности.
Учащийся должен:
· пройти медицинский осмотр и заниматься в той медицинской группе, к которой он относится по состоянию здоровья;
· иметь опрятную спортивную форму, чистую свободную обувь, соответствующую погодным условиям и теме проведения занятия;
· выходить из раздевалки по первому требованию учителя;
· после болезни предоставить учителю справку от врача;
· присутствовать на уроке в случае освобождения врачом после болезни;
· бережно относиться к спортивному инвентарю и оборудованию и использовать его по назначению;
· иметь коротко остриженные ногти;
· знать и выполнять инструкцию по мерам безопасности.
Учащимся нельзя:
· резко открывать двери и виснуть на них, выключать свет, трогать плафоны в раздевалке, спортивном зале;
· вставлять в розетки посторонние предметы;
· пить холодную воду до и после урока;
· заниматься на непросохшей площадке, скользком и неровном грунте.
II. Требования безопасности во время занятий.
Учащийся должен:
· переодеться в раздевалке, надеть на себя спортивную форму и обувь;
· снять с себя предметы, представляющие опасность для других занимающихся (часы, серёжки и т.д.);
· убрать из карманов спортивной формы режущие, колющие и другие посторонние предметы;
· с разрешения учителя выходить на место проведения занятия.
У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
