У апавяданні В. Карамазава «Дзяльба кабанчыка» расказваецца пра звычайны для вясковага жыцця эпізод — дзеці прыехалі ў вёску да маці «на свежыну» . Але пісьменнік звяртае нашу ўвагу на паводзіны дзяцей, іх адносіны да маці.
Маці вырасціла, выпеставала трох дзяцей: Веру, Ніну і Сцяпана. Мы даведаліся, што ўсе яны добра ўладкаваліся, жывуць у горадзе, не адчуваюць сябе беднымі, а дапамагае маці толькі адзін Сцяпан. Вера і Ніна нават не адчуваюць сваёй віны за тое, што даўно не былі на магіле бацькі, забыліся туды дарогу. Не заўважаюць, што іх маці стала зусім старэнькай, а даглядае такую вялікую гаспадарку. I даглядае не для сябе, а для таго, каб дзеці, прыехаўшы, маглі чаго ўзяць. Пісьменнік не апісвае знешнасці сясцёр, а ўсю ўвагу надае адзенню малодшай сястры Ніны — белы плашчык, чырвоны берэцік, лакавыя чаравічкі. Яна прыехала не дамоў, а ў госці. Ці можна ў белым плашчыку і лакавых чаравічках дапамагчы маці па гаспадарцы? Канешне, не. Ды яна і не збіралася дапамагаць. Яе не ўразілі словы маці аб тым, што цяжка стала «цягнуць» гаспадарку — рукі ломіць і не хапае сіл. Але найбольш яскравы эпізод, які характарызуе ўсіх дзяцей — сцэна дзяльбы кабанчыка. «Смешна было глядзець, як маці бярэ з агульнай кучы кавалак, варочае яго з боку на бок, перакладае з рукі ў руку, гадаючы, каму пакласці, а сёстры і Коля ўважліва сочаць за матчынымі рукамі, маўчаць, ані слова — не да размоў...» Сясцёр і зяця турбуе толькі адно, каб толькі іх не абдзялілі. Адзін толькі Сцяпан заўважае, што маці недзе парэзала палец і ён, заматаны ў белую анучку, «падобны на белую каціную лапку» . Аднаму Сцяпану няёмка, што маці ўсё мяса аддае ім, а сабе нічога не пакінула. Менш за ўсё маці думае пра сябе, а дарослыя дзеці нават не заўважаюць гэтага ў прагным жаданні атрымаць найлепшы кавалак.
Защита природы.
Природа - это наш дом. Весной она просыпается, радуется приходу весны. Светит ярко солнце, начинает цвести мать-и-мачеха, птицы поют, деревья одевают свои наряды. Человек - это часть природы. Нас радует шелест листвы, прохлада реки, пение птиц. природа нам дает пищу, воздух, кров, все то, что нам необходимо для жизни.
Природу надо беречь, любить и понимать. Нельзя вырубать леса, чтоб не высохли реки. чтоб не стала пустынной земля, чтоб животные не лишились своих домов. Заводы загрязняют реки, воздух. Их выбросы приводят к глобальному потеплению, которое вызывает таянье ледников, повышение уровня мирового океана.
Чтобы защитить природу, люди создают заповедники, сажают деревья. заносят вымирающие виды растений и животных в Красную книгу.
Дети тоже могут внести свой вклад в защиту природы. Надо бережно относиться к тому, что нас окружает: не рвать цветы, не разорять муравейники, не ловить бабочек, не вытаптывать траву, не бросать мусор куда попало. Если каждый из нас не пройдет равнодушно мимо сломанной ветки, голодного животного, то с природой мы станем добрыми друзьями
2 off
3 for
4 in
5 on