Альберт Эйнштейн, нем. Алберт Еінстеін (14 наурыз 1879, Германия, Ульм қаласы – 18 сәуір 1955, АҚШ, Нью-Джерси штаты, Принстон) – қазіргі Германия жерінде туып өскен физик-теоретик, заманауи физиканың екі негізгі тірегінің бірі болып есептелетін салыстырмалылық теориясының негізін қалаушы (екіншісі квантты механика). Эйнштейн ғылым философиясына қосқан елеулі үлесімен танымал. Ол масса-энергия эквиваленнтілігінің формуласы Е = мц2 ойлап тапқандығымен әлемге әйгілі. 1921 жылы "теориялық физикаға қосқан үлесі үшін, фотоэлектрлі эффект заңын ашқандығы үшін, кванттық теорияның дамуына қарай қадамдары үшін" физикадан Нобель сыйлығының иегері атанды. Атақты ойшыл және қоғам қайраткері, әлемнің алдыңғы қатарлы 20-ға жуық университеттерінің құрметті профессоры, КСРО Ғылым Академиясының шетелдік құрметті мүшесі.
Эйнштейннің басты еңбегі — ”Салыстырмалылық теориясы”. Бұдан бөлек 300-ден астам ғылыми еңбектердің, тарих, ғылымдар философиясы және публицистика саласындағы 150-дей кітап, мақалалардың авторы ретінде де танымал. Ол бірнеше түбегейлі физикалық теорияларды жасады:
Арнайы салыстырмалылық теориясы (1905).
Жылу сыйымдылығының және фотоэффект кванттық теориясы
Бозе Эйнштейн кванттық статистикасы.
Броун қозғалысының статистикалық теориясы, флуктуациялардың теориясына негізін салған.
1933 жылы Адольф Гитлер билік басына келгеннен сәтте, Америкада жүрген. Еврей ұлтының өкілі болғандықтан, Берлин ғылымдар академиясына, профессор болып жасап жүрген жеріне, қайта оралмаған. АҚШ-та қалып, 1940 жылы сол елдің азаматтығын алған. Екінші дүниежүзілік соғыс басталар тұста АҚШ Президенті Франклин Рузвельтке фашистерде "өте жойқын бомбының жаңа түрі" пайда болу қауіптілігін айтып, сол бағытта АҚШ та сондай зерттеулер жүргізу қажеттілігін ұсынған. Бұл хат Манхэттон проектісінің пайда болуына әкелген. Антигитлерлік коалицияны қолдаса да, жаңадан ойлап табылған атомдық бөлінуді қару ретінде қолдануды қош көрмеген. Екінші дүниежүзілік соғыс аяқталған соң, Эйнштейн бейбітшілікті көп насихаттауға бет бұрып, өмірінің соңын осы АҚШ-та өткізіп, сол жерде 1955 жылы дүние салған.
Шагал был вынужден довольно часто отвечать на вопрос, почему же в его картине нередко встречается скрипач, танцующий на крыше, при этом живописец невозмутимо утверждал, что это отнюдь не аллегория, а реальность. Мол, у него был дядя, который, когда ел компот, забирался на крышу, дабы его никто не мог побеспокоить. Однако если говорить серьезно, музицирующий скрипач в творчестве Шагала лейтмотив устойчивый и постоянный.
Критики склонны припоминать еврейское происхождение автора — музыкант-скрипач в традиционной культуре сопровождает все этапы жизни еврейской семьи, хотя прочие трактуют зеленого скрипача более эфемерно, как символ перерождения человека через искусство. Так или иначе, представленная работа является одной из знаковых, особенно по композиции: это сложная полифония, где сливаются воедино разные планы, образы и сюжеты. Главный герой выделяется не только своим размером, но и цветовым решением — зеленое лицо, темно-синие волосы и борода, яркая желто-красная скрипка в руках.
На него завороженно взирают два юноши.
Колоритный музыкант, пустившийся в пляс, отвлекает зрителя от фона, а там тем временем тоже разворачиваются удивительные вещи — Шагал представил все смены года, от зеленого лета до снежной зимы. Все в этой работе достойно эпитета «слишком» — слишком насыщенные цвета, слишком необычайный сюжет, чересчур колоритный персонаж, но в этом и главная сила картины, ее динамика и мощная энергетика.