Жарық өсімдік ағзасына әсер етуі үшін және, атап айтқанда, фотосинтез процесінде қолданылуы үшін оны фоторецептор-пигменттермен сіңіру қажет. Пигменттер-бұл боялған заттар. Пигменттер белгілі бір толқын ұзындығының жарығын сіңіреді. Күн спектрінің сіңірілмеген бөліктері шағылысады, бұл пигменттердің түсін анықтайды. Сонымен, жасыл пигмент хлорофилл қызыл және көк сәулелерді сіңіреді, ал жасыл сәулелер негізінен шағылысады. Күн спектрінің көрінетін бөлігі 400-ден 700 нм-ге дейінгі толқын ұзындығын қамтиды. Спектрдің барлық көрінетін бөлігін сіңіретін заттар қара болып көрінеді. Пигменттердің құрамы организмдер тобының жүйелік жағдайына байланысты. Фотосинтетикалық бактериялар мен балдырларда пигмент құрамы өте алуан түрлі (хлорофиллдер, бактериохлорофиллдер, бактериородопсин, каротиноидтар, фикобилиндер). Олардың жиынтығы мен қатынасы әртүрлі топтарға тән және көбінесе организмдердің тіршілік ету ортасына байланысты. Жоғары өсімдіктердегі фотосинтез пигменттері айтарлықтай аз өзгереді. Пластидтерде шоғырланған пигменттерді үш топқа бөлуге болады: хлорофиллдер, каротиноидтар, фикобилиндер.
Объяснение:
Геоме́трия (от др.-греч. γεωμετρία, от γῆ — земля и μετρέω — измеряю) — раздел математики, изучающий пространственные структуры и отношения, а также их обобщения[1].
Геометрия как систематическая наука появилась в Древней Греции, её аксиоматические построения описаны в «Началах» Евклида. Евклидова геометрия занималась изучением простейших фигур на плоскости и в пространстве, вычислением их площади и объёма. Предложенный Декартом в 1637 году координатный метод лёг в основу аналитической и дифференциальной геометрии, а задачи, связанные с черчением, привели к созданию начертательной и проективной геометрии. При этом все построения оставались в рамках аксиоматического подхода Евклида. Коренные изменения связаны с работами Лобачевского в 1829 году, который отказался от аксиомы параллельности и создал новую неевклидову геометрию, определив таким образом путь дальнейшего развития науки и создания новых теорий.
Классификация геометрии, предложенная Клейном в «Эрлангенской программе» в 1872 году и содержащая в своей основе инвариантность геометрических объектов относительно различных групп преобразований, сохраняется до сих пор.
Объяснение:
