Әлеуметтік-экономикалық география - қоғамдық географияның және географиялық ғылымдардың барлық жүйесінің негізгі бөліктерінің бірі; әр түрлі елдердегі, аудандардағы, жергілікті жерлердегі қоғамның аймақтық ұйымдастырылуын зерттейді. Әлеуметтік-экономикалық география экономикалық география, әлеуметтік география және халық географиясы деп бөлінеді. Әлеуметтік-экономикалық географияның зерттейтін шекті нысанына Жердің географиялық қабығының қоныстанған, игерілген немесе басқа жолмен қоғам өміріне тартылған, өзіне тән шаруашылығының кеңістіктік құрылымы мен қоғамдық өмірді ұйымдастырудың нысаны бар бөлігі жатады.
Экономикалық география — қоғамдық өндірістің аумақтық ұйымдастырылуын, адамдар өмірінің ұйымдастырылуының кеңістіктік процестері мен түрлерін, ең алдымен, өндірістің өзінің пәрменділігі тұрғысынан зерттейтін әлеуметтік-экономикалық географияның тарларымен шайылып шығарылған тұнбалық (ұйықтық) бөлшектерден, тотықтардан (алюминий, темір), негіздерден (кальций, натрий, калий) азайған топырақ пішінінің үстіңгі бөлігіндегі горизонты. Шайылған сайын экономикалық географията кварц және кейбір топырақтарда аморфтық кремнезем жиналады. Бұдан топырақ пішіні ақшыл сүр немесе ақ түсті, құрылымсыз болады.[1]
