Рэфармацыя пакінула глыбокі след у гісторыі Беларусі і мела станоўчыя вынікі. Да яе далучыліся многія магнаты з беларуска-літоўскіх зямель. Да іх ліку ставяцца Радзівілы, Сапегі, Хадкевічы, Глябовічы і інш Яны з пазіцый дзяржаўнага патрыятызму імкнуліся захаваць незалежнасць ВКЛ. Феадалы-пратэстанты (»евангелікі") падчас ўздыму Рэфармацыі займалі многія вышэйшыя дзяржаўныя пасады, пераважалі ў складзе паноў-рады. Па іх ініцыятыве быў выдадзены віленскі прывілей Жыгімонта II Аўгуста 1563 г. Гэты дакумент раўняў ў правах усю шляхту краіны незалежна ад веравызнання: і каталіцкую, і праваслаўную і пратэстанцкую. А ў 1573 г. у Рэчы Паспалітай Варшаўская канфедэрацыя прыняла акт аб свабодзе веравызнання. Яго тэкст увайшоў у ІІІ Статут ВКЛ. Пратэстанцкія школы, друкарні, шпіталі, пісьменнасць садзейнічалі распаўсюджванню ў грамадстве асветы, ідэй гуманізму, верацярпімасці, міралюбнасці. Рэфармацыя спрыяла развіццю публіцыстычнай літаратуры
Внутрішня політика Франції в 1920-і роки багато в чому визначалася невирішеними проблемами, що виникли після закінчення війни. 2 головних напрямки були пов'язані з фінансовою і зовнішньою політикою країни, якою керували Раймон Пуанкаре і Арістід Бріан. Високі військові витрати покривалися Франції за рахунок позик, що неминуче вело до інфляції. Пуанкаре розраховував на німецькі репарації, щоб утримати франк хоча б на рівні 1/10 довоєнної вартості, покрити витрати на відновлення зруйнованих районів і виплатити Великобританії і США відсотки за позиками. Однак німці не бажали виконувати своїх зобов'язань. Багато хто взагалі сумнівався в можливості виплати Німеччиною великих репарацій. Пуанкаре, що не розділяв цих сумнівів, в 1922 р.ввів війська в Рурську область. Німці чинили опір і капітулювали тільки після введення надзвичайних заходів. Англійські та американські експерти висунули план Дауеса для фінансування репараційних виплат, головним чином через американські позики Герма