Қарахан қағанаты Шығыс Түркістан, Жетісу, Сырдария, Талас, Шу өңірін құтты қоныс етті. Оның құрылуы 940 жылдан басталады. Қағанаттың орталық астанасы Шу өзені бойындағы Баласағұн, кейінірек Ордакент (Тараз) қаласы. Қарахан мемлекеті Үзген, Мерке, Құлан сияқты қалаларында ірі алыпсатар алпауыттар мен қолөнершілер мекендеген.
Қарахан әулетінің негізін салушы Сатұқ Боғрахан (915–955жж.) болып есептелінеді. Ол Қарлұқ хандығының іргесін көтеріп, мәртебесін асырушылардың бірі – Білге құл Қадыр ханның немересі. Сатұқ Тараз және Қашғар қалаларын өзіне қаратып, 942 жылы Баласағұндағы билеушіні құлатып, өзін жоғары қаған деп жариялайды. Мемлекеттің күшеюіне қарлұқ, шігіл, ягма тайпалары үлкен үлес қосты. Сатұқ өлгеннен кейін билік оның баласы Мұсаға көшті, ол 960 жылы Қарахан мемлекетінің халқын ислам дініне қаратты. Оның астанасы Қашғар болды. Сатұқтың екінші баласы Сүлеймен-ілек Баласағұнды иеленді. Кейін бұл өңірді оның ұлы Хасан Боғра-хан мұра етіп алды. Мұса өлген соң, Қарахан жеріндегі жоғарғы қаған атағы оның баласы Әли Арслан ханға көшті. 990 жылы Қарахан билеушілерінің бірі Хасан (Харун) Боғра хан Испиджабты бағындырды. Ал 992 жылы қарахандықтар шығыста Хотанды, батыста Бұхараны басып алды. 999 жылы Қарахан билеушісі Әли Арсланның баласы Насыр Орта Азиядағы Саманилер мемлекетіне соққы берді. Қарахан хандығы ұзақ соғыстардан кейін 1004–1005 жылдары Мәуеренахр жерін түгелдей өзіне қаратты. Осыдан кейін Қарахан мемлекеті XI-ғасырдың 30 жылдары Шығыс және Батыс қағанаты болып екіге бөлінді:
Жетісу және Шығыс Түркістан жері Шығыс қағанатына қарап, оның орталығы әуелі Орда (Баласағұнға жақын), кейін Қашғар қаласы болды. Мәуеренахр жерлері – Батыс қағанатына қарап, оның орталығы Үзкент, кейінірек Самарқан болды. Қарахан мемлекетінде жоғарғы өкімет билігі хаканның қолында болған. Ол мұрагерлікке қалып отырған. Қарахан феодалдық қоғамының үстем тап өкілдеріне хаканның ұрпақтары тегіндер, ілек хандар, бектер, нәменгерлер, нөкерлер жатқан. Ханға ең жақын адамдардың бірі уәзір болған. Уәзір жоғарғы билеушінің ең жақын көмекшісі және кеңесшісі болып саналды. Хан сарайы, оның басты ордасы мемлекеттік және әкімшілік басқару орталығы болып есептелді. Қарахан мемлекетіндегі аса маңызды әлеуметтік-саяси институт әскери-мұралық жүйе болған. Мемлекет бірнеше үлестерге бөлінді. Олардың бастылары: Тараз, Испиджаб, Баласағұн. Хан мемлекеттік немесе әскери қызметі үшін феодалдарға жер беріп, сол жердегі халықтан салық жинауға рұқсат еткен. Мұндай жерлер икта, ал оны иеленуші араб терминімен муқта немесе иқтадар (парсы термині) деп аталған. Қарахандардағы жер иеленудің тағы бір көп тараған түрі әскери – үлестік жерлер. Ол әскери қызмет үшін берілген. Қарахан феодалдық қоғамында шаруаларды қанаудың бір түрі – жалға үлестік жер беру орын алған. Араб-парсы деректерінде үлестік жер алған шаруалар мұзарлар немесе барзұгар деп аталған. Үлескер жерден алынған өнімнің денін салық түрінде мемлекетке және жер иелеріне төлеп отырған. Шаруаларды қанаудың екінші бір түрі – коммендация жер иелігі. Оның мәні: әлсіз адам өзінің жер телімін күштінің қамқорлығына береді, ол күшті адам әлсіз адамды басқалардан қорғауға тиіс.
1) После Крымской войны основной задачей внешней политики стала отмена ограничительных условий Парижского мирного договора. Внешняя политика России этого периода связана с именем Л.М. Горчакова — министра иностранных дел с 1856 по 1883 г.
В 1857 —1860 гг. России удалось добиться сближения с Францией. Однако в ходе подавления в 1863 —1864 гг. восстания в Польше оно было сорвано (Россия и Пруссия под- писали совместное соглашение о борьбе с повстанцами). Польское восстание сближению России, Пруссии и Австрии. Заручившись поддержкой России, Пруссия приступила к объединению Германии.
После разгрома Пруссией Франции в 1870 г. российское правительство в одностороннем порядке заявило об отказе от «нейтрализации» Черного моря. Правительства Великобритании, Австрии и Турции выразили протест. Но Россию под- держала Германия, и с отменой «нейтрализации» вынуждены были согласиться. Россия получила право на военное укрепление побережья Черного моря и восстановление Черноморского флота.
2)
После победоносного завершения Русско-турецкой войны 1828–1829 гг. политический авторитет России среди балканских народов, в Османской империи, а также в странах Западной Европы значительно возрос. Лидеры ведущих европейских держав считали, что международное равновесие серьезно нарушено в пользу России, и искали исправления» сложившейся ситуации. Балканские народы с надеждой смотрели на Россию, именно с ней связывая свое окончательное освобождение от османской зависимости.
В то же время одной лишь возможной угрозы продвижения и закрепления в регионе Проливов было достаточно для того, чтобы усилить противодействие западных держав укреплению российских позициий среди славянских православных народов Балканского полуострова. Начиная с 30-х гг. Англия, Франция и Австрия стали форсировать усилия по проникновению в эти еще недавно малодоступные для них земли с целью перехватить инициативу у более удачливой и имеющей к тому времени историческую традицию взаимоотношений с балканскими народами России. Каждая из этих держав имела свои политические интересы в регионе и приоритетное влияние в той или иной части Османской империи. Австрия издавна боролась за присоединение к ней соседних славянских провинций – Боснии, Сербии и Черногории. Торговые связи Австрии играли все большую роль в завоевании экономического превосходства на территории Балканского полуострова. Авторитет английского правительства становился все более существенным для набиравшей силы прозападной группировки турецких сановников, к тому же позиции Великобритании были устойчивы в Греции. Влияние Франции оставалось традиционно преобладающим в Египте и Дунайских княжествах.
Подобное разделение Балканского региона на определенные «сферы влияния» западноевропейских держав вносило свои коррективы и во внешнюю политику России. С одной стороны, ее позиции здесь были достаточно прочными; к тому же немаловажным фактором, цементирующим русско-южнославянские связи, являлось православие. С другой – именно приоритетное положение России на Балканах было сдерживающим фактором в деле дальнейшего мирного завоевания европейской Турции. Обладая безусловным авторитетом среди балканских народов и имея эффективные средства воздействия на османские власти, российские политики как будто сознательно не спешили применять их в отношениях с Портой. Как это ни покажется парадоксальным, их сдерживало осознание собственной силы. Российское правительство пыталось избежать недовольства западноевропейских партнеров своими внешнеполитическими успехами на Балканах. Другими словами, взаимодействуя с Востоком, Россия прежде всего оглядывалась на Запад. К тому же, по мнению петербургского кабинета, не следовало оказывать чрезмерного давления на Порту, щадя ее самолюбие после военного поражения. И Россия, и Турция были заинтересованы в налаживании дружественных отношений; в данной ситуации демонстрация политического превосходства на Балканах была бы неуместной.
3) Связи России и Средней Азии особенно укрепились после присоединения к России Казахстана, т. к. караванные пути стали более безопасными. На российские фабрики поставлялся хлопок, а в Среднюю Азию продавались хлопчатобумажные ткани и металл. Торговле мешали отсутствие гарантий безопасности купцов и высокие налоги для русских в среднеазиатских государствах. Чтобы не платить налагаемые на христиан пошлины, русские купцы предпочитали отправлять в Среднюю Азию татарских приказчиков.
В 1860-е гг. из-за гражданской войны в США поставки американского хлопка в Россию сократились.
В связи с этим встал вопрос о подчинении Средней Азии, чтобы обеспечить сырьем текстильную промышленность, самую развитую в России. Кроме того, Россия стремилась опередить проникновение Англии в этот регион.
4) Удалось укрепить флот что позволило создать активные торговые отношения с Китаем и Японией, а так-же создать полноценную угрозу и противовес Британии и Франции
Если рукописная книга была весьма дорогостоящим предметом, и поэтому, их самые крупные собрания, как правило, находились в монастырях и университетах, то эпоха И. Гутенберга превратила книгу в общедоступную, а значит, она стала необходимым элементом в процессе познания, воспитания, формирования эстетического вкуса, средством воздействия на массы и даже информационным оружием. Уже в то далекое время короли, императоры, священнослужители и власть имущие в эпоху Нового времени стали использовать книгу для пропаганды своих идей, формирования той или иной идеологии, укрепления своей власти. Например, Генрих VIII и его премьер-министр Томас Кромвель издавали памфлеты для утверждения англиканской церкви