Объяснение:
Публичное политическое убийство родилось вместе с публичной политикой еще в Античности. Другое дело, что и в древности, и в Новое время, которое воскресило идею тираноборчества, эти убийства, как правило, подавались как акт возмездия конкретному человеку за вполне конкретные деяния: попрание традиций, жестокость, предательство. Целью уничтожения тирана в этом случае считалось восстановление поколебленного им миропорядка. Александр II, напротив, пострадал не за свои деяния, реальные или воображаемые, не как разрушитель порядка, а как его символ и олицетворение. Этим народовольческий террор принципиально отличался от традиционных политических убийств. Жертвами народовольцев были реальные люди, но мишенями они становились не как люди, а как представители ненавистной революционерам власти. Это был первый шаг к той деперсонализации политического насилия, которая в XX–XXI веках была доведена до логического завершения в разных странах и под различным идеологическим прикрытием. Конечно, до идеи тотального анонимного разрушения народовольцы не дошли, в них было еще «слишком много человеческого». Поэтому они, например, пытались представить акты террора как своеобразную самозащиту, ответ на правительственный террор. В русском обществе этот аргумент поначалу имел определенный успех, тем более что он хорошо сочетался с реальной историей антиправительственного движения.
Болашақ патшаның әскери қызметі табысты өтеді. 1836 жылы генерал-майор, 1844 жылы генерал атағына жетіп, гвардиялық жаяу әскерді басқарған. 1849 жылдан бастап Александр – әскері оқу мекемесінің бастығы, ал 1846-1848 жылдар аралығында Жасырын крестиандық іс комитетіне төрағалық етеді. 1853-1856 жылғы Қырым соғысы кезінде Петербург губерниясының жариялауымен әскері жағдай негізінде астананың барлық әскерін басқарған. Александр ІІ консерватор болды. Ел ішіндегі саяси, экономикалық және революциялық жағдай, Ресейдің 1853-56 ж. Қырым соғысында жеңілуі алып келді. Салдары ретінде Александр ІІ-ні 60-70 ж. басыбайлылық правоны жоюға, земство, сот, қала, әскер т.б. жөнінде буржуазиялық реформалар жүргізуге мәжбүр етті.
1877-78 ж. "жүз тоқсан үш адам процессінен" кейін Александр ІІ елдегі революциялық қозғалысты тұншықтыра түсті.
Сыртқы саясатта Германия империясымен жақындасу бағытын қолдады. Шығыс мәселесімен көбірек шұғылданды.
1877-78 ж. Түркияға қарсы соғыста Ресей жеңіске жетті.
Александр ІІ тұсында Солтүстік Кавказ, Орта Азияның едәуір бөлігі Ресейге қосылды, отарлау саясаты күшейді.
Александр ІІ-нің монограммасы
Александр ІІ народоволецтердің бомбасынан қаза тапты[1].
Объяснение:
Сделай хороший ответ бр
Менялы — люди, которые занимались обменом монет одного государства на монеты другого государства в Древнем мире и в Средние века.
2 цех