Наполеон Буонапарте (корсикалық түрде ол өзін 1796 жылға дейін атаған)[6] өзінің кәсіби әскери қызметін 1785 жылы артиллерияның кіші лейтенанты шенінде бастады. Ұлы француз төңкерісі кезінде 1793 жылы 18 Желтоқсанда Тулонды басып алғаннан кейін бригадир генерал дәрежесіне жетті. 1795 жылы вандемиердің 13 көтерілісін жеңуде шешуші рөл атқарғаннан кейін Директория дивизия генералы және тыл әскери күштерінің қолбасшысы болды. 1796 жылы 2 наурызда Италия армиясының қолбасшысы болып тағайындалды. 1798-1799 жылдары Мысырға әскери экспедицияны басқарды.
1799 жылы Қарашада (18 брюмер) төңкеріс жасап, алғашқы Консул болды. Кейінгі жылдары ол бірқатар саяси және әкімшілік реформалар жүргізіп, біртіндеп диктаторлық билікке қол жеткізді.
1804 жылы 18 мамырда император болып жарияланды. Жеңіске жеткен Наполеон соғысы, әсіресе 1805 жылғы австриялық науқан, 1806-1807 жылдардағы Пруссия және поляк жорықтары, 1809 жылғы австриялық науқан өз үлестерін қосты
Объяснение:
нашествие батыя и установление зависимости от золотой орды — 1237
стояние на угре-освобождение от орды — 1480
распад древнерусского государства - раздробленность земель и княжеств — 1132
начало борьбы москвы и твери за лидерство на северо-востоке руси — 1304
крещение руси — 988
победа над ордой в куликовской битве — 1380
призвание варягов в район новгорода — 862
создание древнерусского государства со столицей в киеве — 882
принятие законов русской правды — 1030
присоединение к москве новгорода - создание российского государства — 1478.
Парламентська демократія — форма демократії, при якій уряд призначається депутатами парламенту, на противагу президентському правлінню. У парламентській демократії законодавчий орган влади делегує своїх представників в виконавчі міністерства та здійснює нагляд над ними.