1.Алашская автономия управлялась политической партией Алаш,Алаш была конституционно-демократической партией,она боролась за отделение религии от государства,боролась за права и свободу своего народа
2.Партия Алаш хотела сделать Алашскую автономию отдельным государством,но её разгромили большевики и взяли всё под свой контроль,члены партии Алаш были убиты
Общее
1.Они образовались в начале 20 века
2.Входили в состав Туркестанского генерал-губернаторства
Туркестанская автономия:
1.Туркестанская автономия существовала не долго,всего один год,она была разгромлена из-за непризнания советской власти
2.Туркестан стал отдельным государством,потому что в России на тот момент шла гражданская война и России не нужны были конфликты во время гражданской войны
Историческое значение:Партия Алаш боролась за свой народ,за права своего народа и за свободу своего народа,они строили школы,сделали 8 часовой день для Казахстанских рабочих также действовала и Туркестанская автономия,обе автономии просуществовали не долго,оба были разгромлены.
Объяснение:Я так соч написал:)
Объяснение:
Қарахан мемлекеті (парсыша ایلک خانیان - Ilak-Khānīyān) (942–1212 жж.) — Орталық Азиядағы ортағасырлық мемлекет.
Қарахан қағанаты Шығыс Түркістан, Жетісу, Сырдария, Талас, Шу өңірін құтты қоныс етті. Оның құрылуы 940 жылдан басталады. Қағанаттың орталық астанасы Шу өзені бойындағы Баласағұн, кейінірек Ордакент (Тараз) қаласы. Қарахан мемлекеті Үзген, Мерке, Құлан сияқты қалаларында ірі алыпсатар алпауыттар мен қолөнершілер мекендеген.
Қарахан әулетінің негізін салушы Сатұқ Боғрахан (915–955жж.) болып есептелінеді. Ол Қарлұқ хандығының іргесін көтеріп, мәртебесін асырушылардың бірі – Білге құл Қадыр ханның немересі. Сатұқ Тараз және Қашғар қалаларын өзіне қаратып, 942 жылы Баласағұндағы билеушіні құлатып, өзін жоғары қаған деп жариялайды. Мемлекеттің күшеюіне қарлұқ, шігіл, ягма тайпалары үлкен үлес қосты. Сатұқ өлгеннен кейін билік оның баласы Мұсаға көшті, ол 960 жылы Қарахан мемлекетінің халқын ислам дініне қаратты. Оның астанасы Қашғар болды. Сатұқтың екінші баласы Сүлеймен-ілек Баласағұнды иеленді. Кейін бұл өңірді оның ұлы Хасан Боғра-хан мұра етіп алды. Мұса өлген соң, Қарахан жеріндегі жоғарғы қаған атағы оның баласы Әли Арслан ханға көшті. 990 жылы Қарахан билеушілерінің бірі Хасан (Харун) Боғра хан Испиджабты бағындырды. Ал 992 жылы қарахандықтар шығыста Хотанды, батыста Бұхараны басып алды. 999 жылы Қарахан билеушісі Әли Арсланның баласы Насыр Орта Азиядағы Саманилер мемлекетіне соққы берді. Қарахан хандығы ұзақ соғыстардан кейін 1004–1005 жылдары Мәуеренахр жерін түгелдей өзіне қаратты. Осыдан кейін Қарахан мемлекеті XI-ғасырдың 30 жылдары Шығыс және Батыс қағанаты болып екіге бөлінді:
Жетісу және Шығыс Түркістан жері Шығыс қағанатына қарап, оның орталығы әуелі Орда (Баласағұнға жақын), кейін Қашғар қаласы болды. Мәуеренахр жерлері – Батыс қағанатына қарап, оның орталығы Үзкент, кейінірек Самарқан болды. Қарахан мемлекетінде жоғарғы өкімет билігі хаканның қолында болған. Ол мұрагерлікке қалып отырған. Қарахан феодалдық қоғамының үстем тап өкілдеріне хаканның ұрпақтары тегіндер, ілек хандар, бектер, нәменгерлер, нөкерлер жатқан. Ханға ең жақын адамдардың бірі уәзір болған. Уәзір жоғарғы билеушінің ең жақын көмекшісі және кеңесшісі болып саналды. Хан сарайы, оның басты ордасы мемлекеттік және әкімшілік басқару орталығы болып есептелді. Қарахан мемлекетіндегі аса маңызды әлеуметтік-саяси институт әскери-мұралық жүйе болған. Мемлекет бірнеше үлестерге бөлінді. Олардың бастылары: Тараз, Испиджаб, Баласағұн. Хан мемлекеттік немесе әскери қызметі үшін феодалдарға жер беріп, сол жердегі халықтан салық жинауға рұқсат еткен. Мұндай жерлер икта, ал оны иеленуші араб терминімен муқта немесе иқтадар (парсы термині) деп аталған. Қарахандардағы жер иеленудің тағы бір көп тараған түрі әскери – үлестік жерлер. Ол әскери қызмет үшін берілген. Қарахан феодалдық қоғамында шаруаларды қанаудың бір түрі – жалға үлестік жер беру орын алған. Араб-парсы деректерінде үлестік жер алған шаруалар мұзарлар немесе барзұгар деп аталған. Үлескер жерден алынған өнімнің денін салық түрінде мемлекетке және жер иелеріне төлеп отырған. Шаруаларды қанаудың екінші бір түрі – коммендация жер иелігі. Оның мәні: әлсіз адам өзінің жер телімін күштінің қамқорлығына береді, ол күшті адам әлсіз адамды басқалардан қорғауға тиіс.
Қазақстанның оңтүстік-шығыс және оңтүстік аудандарын мекендеген қарахандықтар көшпелі және жартылай көшпелі мал шаруашылығымен айналысты. Мал шаруашылығында жылқы өсіру жетекші орын алды. Қарахан мемлекетінің құрамына енген түркі тайпалары отар-отар қой ұстады, сондай-ақ түйе, ешкі, ірі қара өсірді. Отырықшы, жартылай отырықшы түрік тайпаларының біразы егіншілікпен де айналысты. Олар тары және басқа да дәнді дақылдар өсірді, отырықшылар қала мәдениетімен араласып, қала халқын толықтырды. Қалаларда қолөнер кәсібі, әсіресе көзешілік кеңінен дамыды. Олар аңшылықпен де айналысқан. Сондай-ақ Сырдария, Іле мен, Шу, Талас өзендерінен балық аулау айтарлықтай рөл атқарды.
XI ғасырдың аяғына қарай Қарахан мемлекеті соғыстармен және феодалдық иеліктердің одан әрі бөлшектенуімен байланысты құлдырай түсті. XII ғасырдың 30-шы жылдары Шығыс Қарахан иелігін, Жетісуды және Қазақстанның оңтүстігін шығыстан келген кидандар жаулап алды.
Были и определенные завоевания. Впервые в России были завоеваны, хотя и на короткий срок, свободы слова, собраний, союзов, созданы легальная рабочая печать, профсоюзы, просветительные и культурные общества. Рабочие добились некоторого улучшения условий своего труда (сокращения рабочего дня, повышения заработной платы в среднем на 15%), крестьяне – ликвидации ряда сословных ограничений, отмены выкупных платежей, понижения арендных и продажных цен на землю. Революция вырвала у царизма представительное учреждение – Государственную думу, хотя и с ограниченными законодательными правами. В чрезвычайных условиях монархия вынужденно прибегла к поспешному и относительно радикальному реформаторству (все это отвечало и интересам буржуазно-либеральных кругов, основные цели которых были достигнуты, что позволяет рассматривать итоги революции 1905–1907 гг. как победу этого общественно-политического лагеря) .
Тем не менее первая российская революция не смогла решить в пользу революционной демократии основные вопросы экономической и политической жизни, то есть потерпела поражение. Основная причина поражения революции в том, что очень кратким оказался революционный опыт российской буржуазии, которая, удовлетворившись уступками и опасаясь революционных пролетариата и крестьянства, вступила на путь поддержки правительственного лагеря. Сказались также отсутствие достаточного политического опыта у партий революционно-демократического лагеря и стоящих за ним классов – пролетариата и крестьянства, отсутствие единства революционных сил (революционное движение крестьянства так и не смогло слиться в единый поток с пролетарским) , раскол внутри РСДРП, программа-минимум которой объединяла революционную демократию.
Несмотря на поражение, революция 1905–1907 гг. сыграла важную роль в истории России ХХ в. , дала всем политическим силам бесценный опыт, стала этапом на пути капиталистической модернизации России и развития революционного движения.