Моңғолия тарихы Алтын деген атау төрт шартараптың түсінен келген деген жорамал бар: солтүстіктің түсі — қара, шығыстың түсі — көк, оңтүстіктің түсі — қызыл, батыстың түсі — ақ, ал сары (немесе алтын) түс — орталықтың түсі.
Басқа бір болжам бойынша, Алтын Орда атауы орыс тіліндегі Золотая Орда, яғни Бату ханның Еділ өзенінің жағасында өзінің болашақ астанасының орнын белгілеу үшін алтын түсті үйлерден тіккізген салтанатты қаласының атынан шыққан, Моңғол тілінде «Алтын Орда» деген сөз тіркесі Алтын түсті орданы, немесе патша сарайын білдіреді.
Моңғолдың билеуші руы да өздерін «алтын әулет» деп атаған, «Алтын Орда» атауы да осыдан келіп шыққан болуы мүмкін.
Бұл мемлекетті Алтын Орда деп атайтын бізге келіп жеткен ең алғашқы құжаттар 17-ші ғасырға жатады (Алтын Орда күйрегеннен көп кейін). Одан ертерек құжаттарда ол мемлекет Жошы ұлысы деп аталды.
Кейбір ғалымдар оның басқа атауын, Қыпшақ хандығы деген атауды қолданғанды дұрыс көреді, себебі ортағасырлық құжаттарда қыпшақ сөзі осы мемлекетке қатысты жиі аталған.
Әуелгі тарихы
Толық мақаласы: Алтын Орда тарихы
Қайтыс боларының алдында Шыңғыс хан өз иелігіндегі жерлерді төрт ұлына бөліп берді. Жошының үлкен ұлдары Бату мен Орда-Еженнің еншісіне моңғол иеліктерінің қиыр батысында жатқан оңтүстік Ресей мен Қазақстанның жерлері тиді. Бату Алтын Орданы, Орда-Ежен Ақ Орданы билей бастады.[6][7]
Моңғол әскерлерінің Суздаль қаласын қолға түсіруі. Ортағасырлық орыс жылнамасындағы сурет.
1235 жылы Бату (тұңғыштық жолымен) қолбасшы Сүбедей баһадурдың көмегімен батысқа қарай жаңа жорық бастап, алдымен башқұрттарды, сосын 1236 жылы Еділ Бұлғариясын жаулап алады. 1237 жылы ол Украинаның оңтүстік даласын жаулап, ондағы құмандарды батысқа қарай ығыстырды. Содан ол солтүстікке қарай бұрылып, Руське басып кірді де үш жыл бойы орыс княздықтарын жаулаумен болды, сол кезде Күйік пен Қадан оңтүстікке қарай жылжыды.
Алтын Орда ескерткіштері(керамика)
Құмандардың батысқа қашып, Мажарстан королінің жерін паналап отырғанын желеу етіп, Бату Шайбан, Орда-Ежен, Байдар және Мөңке сияқты Шыңғыс әулеті мен өз бауырларымен бірге батысқа жорық жасады. Легница және Мухи маңында неміс-поляк рыцарьларынан жиналған әскермен шайқасып, оларды талқандады. Бірақ сол 1241 жылы Үгедей хан қайтыс болып, Бату енді ғана қоршап-қамай бастаған Венаны тастап, елге қайтып кетті. Моңғол әскерінің ең батыстағы жаулап алуы осы болды.
1242 жылы Мажарстан арқылы қайтып (жолшыбай Пешт қаласын жаулап), Болгарияны бағындырды.[8] Бату астанасын ежелгі Хазар қағанатының астанасының орнында орналасқан, Еділдің төменгі ағысындағы Сарай-Жүк қаласында орнатты. Содан сәл бұрын Бату мен Орданың бауыры Шайбан Орал тауларының шығысында Обь пен Ертістің бойында өз еншісіне ұлыс алып, сонда кетіп қалған болатын.
Объяснение:
У этого термина существуют и другие значения, см. Аполлон.
Для термина «Актий» см. также другие значения.
Аполлон
Аполлон Бельведерский. Ватикан
Аполлон Бельведерский. Ватикан
Бог искусств и предсказаний
Мифология древнегреческая и древнеримская
Греческое написание Ἀπόλλων
Латинское написание Apollo
Пол мужской
Отец Зевс
Мать Лето
Братья и сёстры Артемида
Супруга -
Дети Асклепий, Орфей, корибанты, куреты[к 1]
Атрибуты лук, лира, лавровый венок
В иных культурах Белен
Commons-logo.svg Медиафайлы на Викискладе
Аполло́н (др.-греч. Ἀπόλλων, лат. Apollo) — в древнегреческой и древнеримской мифологиях златокудрый сребролукий бог света (отсюда его прозвище Феб — «лучезарный», «сияющий»), покровитель искусств, предводитель и покровитель муз, предсказатель будущего, бог-врачеватель, покровитель переселенцев, олицетворение мужской красоты. Один из наиболее почитаемых античных богов. В период Поздней Античности олицетворяет Солнце.
Согласно множеству античных мифов — сын Зевса и Лето. В возрасте нескольких дней победил живущего на горе Парнас змея Пифона. Рядом с этим местом расположился город Дельфы, который древние греки считали центром мира. Дельфийский оракул — наиболее почитаемое святилище, в котором от имени Аполлона давали пророческие ответы. Контроль над этим городом, спекуляции относительно трактовок «прорицаний Аполлона» стали весомым политическим фактором в Элладе. О важности этого бога свидетельствуют количество праздников, оракулов и храмов в честь Аполлона, название многих месяцев в календаре в честь той или иной его ипостаси.
После завоевательных походов Александра Македонского культ Аполлона распространился вплоть до Индостана. В Римской республике его культ был принят в V веке до н. э. Пик его почитания приходится на время правления Октавиана Августа. Римский император выстроил стройную идеологическую систему наступления «золотого века», гарантами которого являются император и Аполлон.
Образ Аполлона весьма распространён в изобразительном искусстве в качестве идеала мужской, юношеской красоты. Мифологические сюжеты находят отображение в скульптурах и картинах наиболее известных мастеров Античности, Ренессанса и Нового времени, таких как Пракситель, Рафаэль, Тинторетто, Лукас Кранах Старший и другие. Статуя «Аполлон Бельведерский», по мнению «отца истории искусств» Иоганна Винкельмана, является «высшим идеалом искусства среди всех произведений древности». Изображение Аполлона в окружении муз и величайших поэтов находится в одном из центральных залов Папского дворца в Ватикане рядом с другими всемирно известными фресками Рафаэля.
Античные представления об Аполлоне нашли отображение в философии Нового и Новейшего времени. Любая культура, по мнению Фридриха Ницше, представляет собой сочетание «аполлоновского» разумного и «дионисийского» инстинктивного начал.
Объяснение:
