Абылай ханға мінездеме.
Абылай ханға саяси мінездеме беру үшін, біріншіден, Абылай өжет, ер жүрек, ешнәрседен сескенбейтін, тайсалмайтын тұлға болған. Абылай айтқанынан қайтпаған, алдына қойған мақсатына жетпей тынбаған. Мұны дәлелдейтін көптеген тарихи деректер бар. Ол халықтың жадында да сақталған. Үмбетей жырау Абылайға:
«Жиырма жасың толғанда,
Қалмақпен соғыс болғанда.
Алғашқы бақыт тапқанда,
Шарыштың басын қаққанда.
Қанжығаға бас байлап,
Жау қашты деп айқайлап,
Абылайлап шапқанда.
Сол ерлікпен хан болдың,
Барша әлемге даң болдың» – дейді.
Екі жыл жоңғар тұтқынында болған Абылай өжеттігімен, ақыл-ойының, парасатының нәтижесінде төніп тұрған ажалдан абыроймен босанып шыққан.
Екінші, Абылай өткір ойлы терең білімді, шешен болғаны айтылады. Түркі халықтарының тілін айтпағанда, Абылай парсы, қытай, орыс тілдерін жетік білген. Жоңғарияда тұтқында болғанда Абылай монғол тілін жетік үйреніп, оқи да, жаза да білген. 1760 жылы патша шенеуніктерімен бір кездесуінде ел жағдайы туралы әңгіме болғанда Абылай былай дейді: «Әр халық өз түсінігі бойынша өмір сүретін, орыстар даналығымен, қалмақтар тапқырлығымен, ал біз қазақтар байлығымен». Осы сөздерді тыңдаған қазақтар бұл әділ сөз деп құптаған.
Үшінші, Абылай реалист саясатшы болған. Былайша айтқанда, қоғамдық өмірге, халықаралық жағдайларға шындық тұрғысынан қараған мемлекеттік қайраткер. Қоғам ішіндегі мәселелер болсын, мемлекет арасындағы қарым-қатынас болсын, Абылай оларға реалистік тұрғыдан қарап, шешу үшін күрескен. Деректерге қарағанда, Абылай мәселені Кеңеске салудың алдында мұқият зерттеп, соның дұрыс шешілуіне бар күшін салып отырған. Өз пікірін тұжырымдағанда ғана ханға, хан болмай тұрып, не басқаларға, сұлтандарға, билерге, батырларға жалтақтамаған. Өз ойын, пікірін дұрыс деп есептесе, соны дәлелдеп, жүзеге асыруға бар күшін салған.
Төртінші, көрегендікпен қатар Абылай сабырлы, шыдамды саясатшы болған. Алдына қойған мақсатына жету үшін ол қандай да болсын, қиыншылыққа, ауыртпалыққа төзіп, күте білген. Абылай сегіз қырлы, бір сырлы болған мемлекет басшысы. Бірақ, оның қателіктері болған шығар, қатыгездігі де болған шығар.
Петроглифы - основной источник информации о деятельности людей в дописьменную эпоху, а дописьменная эпоха длиннее письменной в 350 раз
графика, рисунки в первобытном обществе служили для человечества средством коммуникации. Как сегодня мы получаем и отправляем смс, картинки и гифки, чтобы донести до собеседника некий смысл. Так наши далекие предки рисовали нечто очень важное для себя на скалах и отдельных камнях
С петроглифов историки изучают самую важную часть человеческой истории — «историю сознания людей».
Сословия – большие группы людей, наделенные определенными правами и обязанностями, передающимися по наследству.
Основные сословия средневековья Европы: духовенство, рыцари, крестьяне.
Духовенство – служили церкви, к молящимся относились христианские священники и монахи. Их обязанности заключали, в том, чтобы молиться о человеческих душ и людям искупить свои грехи.
Рыцарство – это король, феодалы, которые должны были наказывать тех, кто не следует, христианскому учению или не принимает христианской веры, а также защищать духовенство и крестьян.
Крестьяне – работающие, а в последствии и горожане. Они были обязаны кормить и молящихся, воюющих.
Занятие военной делом стало профессией и что бы вознаградить конника за службу, а также возместить расходы на покупку коня, военного снаряжения короли были вынуждены давать воинам поместья. В последствие, поместье, которые давалось за военную службу стало передаваться по наследству и называться феод, а его владелец феодалом. Феод передавался только при условии несения военной службы, поэтому он считался условной собственностью, а слово феод произошло от понятия феодализм. Основное условие сосуществования феодальной системы подразумевало деление на сеньоров и вассалов. И сеньоры могли передавать эти земли своим вассалам по феодальной лестнице. Феодальная лестница делилась на сеньоров и вассалов. Она состояла из: короля, герцогов, баронов, маркизов и рыцарей. Знатные рыцари герцоги и графы были военными слугами короля т.е. вассалами. Они получали от своего сеньора большие территории и часть из них герцоги давали баронам, а бароны могли дать долю своей земли рыцарям.
На самой верхней ступеньке находится король он не подчинялся никому и считался вассалом самого бога на ступеньке ниже располагались графы и герцоги это были вассалы короля и синьорами для баронов и маркизов они занимали третью ступеньку феодальной лестницы на самой нижней ступени стояли вассалы баронов - рыцари у них уже не было своих вассалов в их подчинении находились оруженосцы . Это феодальная лестница имела и военное, и политическое значение потому что в случае войны по приказу короля графы и герцоги созывали баронов и рыцарей и отправляясь в поход и конечно же единого командования такой армии не было и каждый отряд служил приказы только своего герцога или графа кроме военных дел вассалы короля своему сеньору.
Феодализм – общественный строй, при котором земля принадлежит феодалу, а обрабатывают её зависимые крестьяне.
У зависимых от феодала крестьян есть повинности – это принудительные обязанности
крестьян за пользование землёй феодала. Повинности: оброк-часть продуктов и
изделий из крестьянского хозяйства отдавались в пользу феодала:
• Сдавать хлеб.
• Нести поросят.
• Выпекать лепёшки к празднику.
• Сдавать ячмень и пшеницу.
Барщина: все работы крестьян в пользу феодала на его территории:
• Косить луга и убирать сено.
• Чистить мельничные канавы.
• Выгребать навоз.
• Пахать поля, сеять и убирать хлеб.