Ақтамберді Сарыұлы (1675, қазіргі Оңтүстік Қазақстан, Қаратау, — 1768 — қазіргі Шығыс Қазақстан облысы Абай ауданы Жүрекжота мекені)[1] — жырау, қолбасы, қазақтың көне жыраулық мектебінің белді өкілі, дипломат. Найман тайпасының қаракерей руының сыбан тармағынан[2].

Ақтамберді жырау
“Он екіде аттанып, қылыш ілдім білекке” дегеніне қарағанда күреске ерте араласқан жауынгер жырау санатына жатады. Тұрмыстың қыр-сырын, отбасы, елдік, ерлік, жер мәселелерін жырларында жақсы бейнелейді. Қысқа нақыл, шешен сөздердің шебері. 1742 жылы Орта жүз ру басшыларының Орынборда ант беру жиналысына өкіл болды. 1738 — 1752 жылдары қазақ-қалмақтың қанды қақтығыстарының барлығына дерлік қатысқан. “Ақтабан шұбырынды” оқиғасының зұлмат қан кешуін бастан өткерген. Ес білгеннен бастап 70 жыл бойы ат үстінен түспей, елі мен жерін қорғаған қас батыр, айтулы шешен, қабырғалы би, атақты жырау. Қазақ жауынгерлерінің азаттық, құлдық жөніндегі түсініктері, көшпелі халықтың тыныс-тіршілігі, болашаққа деген сенімі, адалдық-жауыздық, қиянат, әділетсіздік хақындағы таным-түсініктері Ақтамберді талғамынан өтіп жыр-толғауға айналған.[3]
Жастардың міндеті-білімге ұмтылу.Қазіргі кезде жастарға арналған білім ордалары көптеп саналады.Білім деңгейі жоғары азаматтар еліміздің жарқын болашағын қамтамасыз етеді. Ол үшін мамандық таңдап, белгілі бір кәсіп иесі болу шарт.Білімді азамат елге, қоғамға пайдалы болуды ойлайды.Білім-таусылмас кен демекші, жоғары білімді мамандарымыз біліктіліктерін арттырып, мықты мызғымас елдің іргетасын қалау үшін еңбек етуде.Жас маман жан-жақты болғаны жөн.Өйткені еліміз олардан зор үміт күтеді, мол сенім артады.