Бердибек Сокпакбаев родился в 1924 году в одном из горных аулов Нарынкольского района Алма-Атинской области. Там же окончил среднюю школу. Накануне Великой Отечественной войны Б. Сокпакбаев – впечатлительный, настойчивый и усидчивый; потом – служба в армии; послеармейская жизнь продолжилась учебой в Алма-Ате в Казахском педагогическом институте им. Абая, позднее окончил Высшие литературные курсы в Москве.
Много занимался журналистикой, работал в редакциях газет и журналов «Казах адебиети», «Балдырган». работал на киностудии, а еще раньше учительствовал в школах родного района. Его всегда волновали сложные проблемы детского воспитания. Бердибек Сокпакбаев был педагогом-воспитателем, и, видимо, это обстоятельство в немалой степени предопределило тематику его произведений.
В Союзе писателей Казахстана работал консультантом по детской литературе.
Бердибек Сокпакбаев прежде всего детский писатель. Детство и юность – стержень всех его книг. Произведения Сокпакбаева во многом автобиографичны. А детство у писателя отнюдь не из легких. Известный писатель Ануар Алимжанов сказал замечательные слова: «Но ведь известно, что даже самое трудное детство прекрасно по-своему. Оно сопровождает нас всю жизнь. И быть может, именно поэтому каждый из нас даже на склоне лет, до самого конца своего живет волнующими, яркими, добрыми, смешными и грустными, но всегда дорогими, трогательными воспоминаниями о своем детстве. Открытия, сделанные нами в те далекие годы, сопровождают нас всю жизнь – и первая улыбка девчонки, ожегшая неискушенное сердце, и материнская нежность, и запах трав в степи, и горький привкус крови на разбитых недругами губах, и доброе напутствие отца».
Бердибек Сокпакбаев начинал свою творческую деятельность как поэт. В 1950 году вышел первый сборник его стихов «Родник», отличавшихся особой доверительностью и искренностью авторского чувства. Книга была высоко оценена критикой и пользовалась успехом у читателей.
Вскоре Б. Сокпакбаев дебютировал и в прозе, не менее ярко, чем в поэзии. Его бесхитростные по сюжету, но глубокие по объемному изображению жизни и быта казахского аула повести «Шестнадцатилетний чемпион» (1951), «Дорога счастья» (1953), «Повесть о себе» (1957) сразу получили признание не только подростков, но и широких кругов взрослых казахских читателей. И не удивительно. Ведь книги писателя населяют добрые и мудрые, озорные и смышленые герои, не полюбить которых, не сопереживать их бедам, не радоваться их удачам просто невозможно. Писатель наделил своих персонажей чертами издревле любимых фольклорных героев, а читатель с удивлением и удовольствием их узнавал.
Анеля:Сәлем!Сен Қазақстан Республикасының рәсімдерін бiлесiнбе?
Дидар:Сәлем! Әрине бiлемiн.Ту, Елтаңба,Әнұран.
Анеля:Керемет. Тудың түсі қандай және қалай бейнелер едің? Не белгi береді?
Дидар:Көк түсті, күн сәулесі шашырап тұрады, жәнеде қалықтаған қыран бейнеленген. Ою ол ұлтымыздың белгісі. Туымыз ТЫНЫШТЫҚ пен баянды өмірдің бейнелейді.Ал сен елтаңбаны калай сипаттар едің? Жәнеде нені бiлдiредi.
Анеля: Елтаңбада көгілдір түстің үстіне шаңырақ бейнеленген. Одан жан - жаққа күн сәулесі тәрізді уықтар тарайды. Шаңырақ пен уықтар бiздiң Отанымызда тыныштықта жарасымды өмір сүріп жатқан халықтардың достығын көрсетеді . Елтаңбаның бір бөлігінде ертедегі қанатты тұлпар бейнеленген Елтаңбаның жоғарғы жағындағы бес бұрыш- бақытты өмірге жол сілтейтін жарық жұлдыздың белгісі. Төменгі жағындағы«Қазақстан»деген жазу республиканың атын көрсетеді. Елтаңба Отанымыздың байлығын білдіреді.
Дидар: Тамаша! Елтаңба жайлы көп біледі екенсің. Әнұран жайлы не бiлесiң?
Анеля: Әнұран-мемлекеттің салтанатты әні Оның сөздерінде халықтың мыңдаған жылғы та рихы бүгінгі өмірі мен келешек арманы айтылған.Әнұранды қолын жүректің тұсына қойып тұрып айтады.Бұл өз мемлекетімізге деген құрметті көрсетеді.
Дидар: Анеля сен Қазақсатан еліміздің
рәміздерін жақсы біледі екенсің.
ХХ ғасырдағы әнші-ақындар шығармашылығы.
Қазақтың ән өнері – сонау көне заманнан бері қалыптасқан халқымыздың рухани байлығы. Жыр дүлділі Жамбыл Жабаев: "Ән — халық үні, оның шындығы, оның ойы мен сезімі" деген екен. Шынымен де, әншілік – ол сол халықтың өнері ғана емес, өткенінен сыр шертетін қазынасы. Тарихымызға көз салсақ бізде көптеген әнші тұлғалар болған, әсіресе, ХІХ ғасырдың аяғы мен ХХ ғасырдың басындағы дәстүрлі ән өнеріне үлкен үлес қосқан сал-сері, әншілерімізді ерекше атап өтсек болады.
Атақты Біржан сал, Ақан серіден дәуірлеген Арқа әнінің дәстүрін жалғастырып, дамыта түскендердің бірі – Әсет Найманбайұлы. Ол – қазақтың суырыпсалма ақыны, әнші-композиторы. Сазгер әрі әнші ретіндегі шығармашылық жолын бар болғаны он төрт-он бес жасында бастайды. Әсет мұраларының ішінде халыққа кеңірек тарағаны оның әндері болды. Жас кезіндегі әндерінде, атап айтсам, "Кіші Ардақ", "Үлкен Ардақ", "Қаракөз", "Мақпал" психологиялық тереңдік пен адамның жанын қозғайтын нәзіктік бар. Әсет Найманбайұлы өз шығармаларында өмірге деген шексіз құштарлығын, туған елі мен жеріне деген айнымас сүйіспеншілігін жырлады. Оған қоса әнші "Ырғақты", "Аққарагер", "Қаракөз", "Майда қоңыр", "Жалған-ай", "Сырмақ үйкер" т.б әндерінің авторы. Ұлы даланың ән падишасы, теңдессіз әнші Әсет Найманбайұлының есімі мәңгі ұмытылмай, оның шығармалары ұрпақтан ұрпаққа жалғасын табады деп сеніммен айта аламын.
Қорыта келе айтарым, әнші ақындарымыздың өлең-жырларынан біздің алар тәрбиеміз мол деп білемін. Себебі олар қалыптастырған дәстүрлі ән өнерінде халықтың салт-дәстүрі, әдет-ғұрпы, тарихы мен өмірі, тұрмыс тіршілігі, қоғамдық қатынастары, жалпы ұлттық болмысы көрініс тапқан. Қазақ халқы ежелден өзінің әншілік өнермен ерекшеленген. Сондықтан да, әнші,сазгерлеріміз қалдырған мұраны тұтастай зерттеп, қорғай білуіміз керек.