Question

Тапсырма Екі мəтінді мұқият оқыңыз. Кестеге сүйене отырып, мəтіндерді салыстырыңыз.

1-мəтін

Арқамнан тасбақа сырғанап түскендей дір ете қалдым. Көзінен ашу шатынап тұрған ақ

қалпақтыны енді таныдым. Бұл анада бізден шылым тұтатып тартатын, жол үстінде

кездескен қойшы еді.

— Ақсақал, қаракөліңізді мен алған жоқпын, — дедім жалынышты үнмен.

— Енді кім алды?

Мына масқара оқиғадан мен өзімді дереу ақтап алуым керек болды. Шынымды айттым:

— Қасымдағы бала алыпты.

— Ол қайда? Ол кім дегеннің баласы? — деп əкіреңдейді шоқша сақал.

— Сұлтан деген бала, анда... ана жерде тұр.

Шоқша сақалды ертіп, əлгінде Сұлтан екеуіміз тұрған жерге келдім, жоқ. Сұлтаным зымзия зытып отырған түрі бар.

— Қайда? Кəне?

— Əлгінде осы арада тұрған.

Сол арадағы бірталай əуесқой жұрт:

Не болды?

— Не? Бұл не істеді? — деп, күресті қойып, бізге назар аудара бастады. Өлімнен ұят күшті

дегендей, не істерімді білмеймін.

— Сұлтан! Əй, Сұлтан! — деп дауыстаймын. Кенет біреудің:

— Сұлтан əне. Атына мініп, зытқалы жатыр, — деген үні саңқ ете қалды.

Ол нұсқаған жаққа жалт бұрылып қарасам, Сұлтекең ат үстіне қонып та қалған екен.

— Сұлтан! — деп айқайлап жібердім. Бірақ ол тыңдамады, атына қамшыны бір басып, тік

төмен қарай құйғытып тартып отырды.

— Кетті! Əне кетті! — дедім шоқша сақалға.

— Қап...

2-мəтін

Алыста қалған балалық шағым... Ойымнан: жарғақ сары тоны қаудырлаған, тобығы

тайған сол аяғын сүйрете жүгіретін, шілбиген арық ақсақ қара бала бір кетпейді. Көзімді

сəл жұмсам-ақ: шуылдаған балалардың ең соңында сол аяғын жер сыпырғандай көлденең

сүйретіп, ес қалмай далбақтай жүгіріп келе жатқан Аянды көргендей болам. Сондайда оның

алқына шыққан əлсіз, жіңішке дауыспен: «Ей, тоқтаңдаршы, мен сендерге бүгін кешегіден

де қызық ертегі айтамын»,- деген жалынышты үнін естимін.
мне нужно